«Η ΠΑΡΑΝΟΗΣΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΙΣ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΚΤΟΝΙΑΣ»

Τοῦ π. Ἀρσενίου Κομπούγια 

Μέσα εἰς τὴν σημερινὴν σύγχυσιν, ποὺ ὡς ἦτο ἑπόμενον δημιουργήθηκε ἀπὸ τὰ ἀλλεπάλληλα σημεῖα τῶν καιρῶν, ὶδιαίτερα ἀπὸ τὴν τρομακτικὴν ἐπαλήθευσιν γεγονότων τῆς 'Ι. Ἀποκαλύψεως, ὡς τοῦ Τσερνομπὶλ (ἄψινθος) καὶ πιθανὸν τῆς τιμωρίας τῶν σοδομιτικῶν ἁμαρτημάτων μὲ τὸ AIDS (Ἀποκάλυψις ις᾿ 2), μὲ τὴν πληγὴν ἕλκος ὠς ἀνέγραψε τὸ περιοδικὸν «᾿Απολύτρωσις», ἰδίως ὅμως τοῦ προσεχοῦς σφραγίσματος ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τοῦ μετώπου ἢ τῆς δεξιᾶς χειρός, μὲ προδρομικὴν χρησιμοποίησιν τῶν ταυτοτὴτων, αἱ ὁποῖαι διὰ τοῦ γραμμωτοῦ συστήματος μυστικῶς Θὰ φέρουν τὸν συμβολικὸν ἀριθμὸν χξς' (666), ἀριθμὸν ποὺ προφητεῦεται εἰς τὴν "Ι. Ἀποκάλυψιν (ιγ' 16) ἀριθμὸν ποὺ θὰ συμβολίζει τὸ ὄνομα τοῦ ἐρχόμενον ᾽Αντίχριστου, ἀντιμετωπὶζεται ἤδη τὸ πρόβλημα ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἐὰν πρέπει νὰ πάρουν ἢ ὄχι τὰς ταυτότητας. 

'Η ὲφαρμογὴ τῶν νέων ταυτοτήτων εἶναι͵ παγκόσμιον σύστημα, ὡς καὶ τῆς ΕΟΚ, διὰ νὰ ὲπακολουθήση κατὰ τὰς δηλώσεις τοῦ προέδρου ἐπὶ τῶν στατιστικῶν ἀναλύσεων τῆς Κοινῆς ᾽Αγορᾶς Dr. H. Eldeman, ὴ σφράγισις ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τοῦ μετώπου ἢ τῆς δεξιᾶς χειρός, ὡς μελλοντικὸν μέσον τῶν συναλλασσομένων, καταργουμένου τοῦ χρήματος, μὲ τρεῖς ἐξαψὴφιους ἀριθμοὺς (ἀόρατους) μὲ ἀκτῖνες λέιζερ. 

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν γεννῶνται πλῆθος ὲρωτηματικῶν·Διατὶ ἡ τόση καθησυχαστικὴ προσπάθεια μερικῶν, ὡς καὶ ἡ ὲπίμονος διάψευσις τῶν συνταρακτικῶν γεγονότων, τὰ ὁποῖα συμβαίνουν εἰς παγκόσμιον κλίμακα καὶ τώρα εἰς τὴν πατρίδα μας; Διατί μερικοὶ ᾿Αρχιερεῖς, 'Ιερεῖς καὶ κάποιος μοναχός, δοκοῦντες στῦλοι εἶναι ἐν σοφίᾳ καὶ ἀρετῇ, μὲ ὰνεξήγητον σπουδὴν καὶ προχειρότὴτα γράφουν καὶ συνιστοῦν ὄπως καθησυχάζουν οὶ πιστοί, διότι οὐδὲν τὸ ὰνήσυχον ὑπάρχει μὲ τὸν ὰριθμὸ 666 καὶ τὰς ταυτότητας· καὶ μάλιστα ὅταν τόσον ἡ Ἱ. Σύνοδος καὶ ἡ 'Ι.Κοινότης τοῦ ’Αγίου Ὅρους ἀκόμη οὐδὲν εἶπον; Μάλιστα εἷς 'Αγιορείτὴς ’Ιερομόναχος αὐτὸς ὄχι μόνον συνιστᾶ νὰ πάρωμε τὰς ταυτότητας ἀλλὰ καὶ τὴν σφραγῖδα στὸ μέτωπο καὶ νὰ μὴ φοβούμεθα, ἐνῶ δὲν θὰ μᾶς ὑποβάλλουν σὲ ἄρνησιν τοῦ Χριστοῦ. Δὲν τοὺς τρομάζει ἡ σκέψις ὅτι μὲ τὸν καθησυχασμὸν αὐτὸν διαστρέφουν ἵσως μίαν πραγματικότητα καὶ μίαν προειδοποίησιν τοῦ Κυρίου, ἄλλοι νὰ ἑτοιμάζωνται, ἄλλοι νὰ μετανοἠσουν, ἀντὶ νὰ κηρύξουν μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸν Χριστὸ διὰ τὰ ἐπερχόμενα «τῇ οἰκουμένῃ»; Φοβοῦνται μὴ βγοῦν ψεῦσται σὰν τὸν Ἰωνᾶ. Τί ἔπαθεν ὁ Ἰωνᾶς ποὺ διεψεύσθη μὲ τὸ κήρυγμα μετανοίας, ποὺ τελικῶς ὴ Νινευὶ δὲν κατεστράφη, ἐπειδὴ μετενόησαν οἱ κάτοικοι καὶ ἀνέβαλε ὁ Θεὸς τὴν τιμωρίαν; Καὶ τὸ σπουδαῖον εἶναι πὼς οὶ Νινευῖται ἔδωσαν πίστι στὸν Ἰωνᾶ, σὲ ἕναν ἄγνωστον καὶ ἄσημον, ποὺ ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἐγύριζε τὴν πόλιν τους καὶ ἐφώναζε «ἔτι τρεῖς ἡμέρας καὶ ἡ Νινευὶ καταστραφήσεται» (Ἰωνᾶ γ΄ 3). Ἀκόμη ξεχνοῦν τὴν ὰμαρτωλὴν ἀδιαφοράν καὶ ἐφησυχασμὸν τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ, οἱ ὁποῖοι παρ’ ὅλην τὴν συνεχῆ ἐπὶ ἑκατὸν εἴκοσι χρόνια προειδοποίησιν τοῦ Κυρίου μὲ τὴν κιβωτὸν τοῦ Νῶε ὅτι θὰ καταστραφοῦν, αὐτοὶ ἀγρὸν ἠγόραζον. Πραγματικὴ σύγχυσις!

'Ὑστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, ὡς καὶ ἐκ τῆς σημερινῆς συγχύσεως, τρέχει ὁ νοῦς μας γύρω ἀπὸ τὴν αἰτίαν τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου μας ὑπὸ τῶν ᾽Αρχιερέων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἢ μᾶλλον τῆς τότε Ἐκκλησίας. Καὶ ποία ἦτο ἡ αἰτία ποὺ ὴρνήθησαν τὸν Χριστὸν ὠς Μεσσία; Βεβαίως ἔχει ἐπισημανθῆ ὅτι ἡ αἰτία ἦτο ὁ φθόνος, ὴ κακότης, καὶ ὁ ἐγωισμὸς τοῦ Ἱερατείου τῆς ἐποχῆς, σπανίως ὅμως ἢ καὶ καθόλου ἔχει ἐπισημανθῆ ἡ κυρία αἰτία τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἦτο ἡ ἑρμηνευτικὴ θεολογικὴ παρανόησις καὶ σύγχυσις γύρω ἀπὸ τὰ προφητικὰ κείμενα ποὺ ἀνεφέρεντο εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἐρχομένου Μεσσὶου. Αὐτὴ δὲ ἡ ἐσφαλμένη ἑρμηνεία περὶ Μεσσίου, ὡδήγησε τὴν Ἐκκλησίαν, τὸ Ἱερατεῖον τῆς ἐποχῆς, εἰς τὴν καταδίκην τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ δὲ ἀκόμη ὴ παρανόὴσις, παρερμηνεία καὶ σύγχυσις συνεχίζεται καὶ μέχρι σήμερον καὶ θὰ συνεχίζεται ἕως τῆς συντελείας τοῦ κόσμου μεταξὺ τῶν Ἑβραίων, κατὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «Οὐ μὴ μὲ ἴδητε ἕως ἂν ἥξῃ ὅτε εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος...» (Λουκ. ιγ ’ 35). Καὶ ἀλλοῦ: « ᾿Εγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός, μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με, ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰωάν. ε' 43). Ἐντεῦθεν θεωρεῖται ἀστεία ἡ θεωρία καὶ ἑρμηνεία μερικῶν πανεπιστὴμιακῶν διδασκάλων ὅτι τάχα πρὸ τοῦ ᾽Αντιχρίστου καὶ πολὺ πρὸ τῆς Β ’ Παρουσίας δέον πρῶτα νὰ γίνουν οὶ Ἑβραῖοι χριστιανοί, στηριζόμενοι καὶ παρερμὴνεύοντες τὸ μοναδικὸν χωρίον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ρωμ. ια’ 25-26), ποὺ τάχα συνηγορεῖ ὑπὲρ αὐτῶν, παρὰ τὴν γενικὴν τῶν ἁγίων Πατέρων ἑρμηνείαν τοῦ ὅλως ἀντιθέτου. Συμφώνως ἄλλωστε μὲ τὰς συγκεκριμένας προφητείας τοῦ ἰδίου Κυρίου, ποὺ ἀποκλείει τὴν θεωρίαν αὐτὴν ὡς ἀνωτέρω. Η πλάνη τοῦ Ἰσραὴλ διὰ τὸν Μεσσίαν, ἡ ὁποία ὀφείλεται εἰς τὴν παρερμηνείαν τῶν μεσσιανικῶν χωρίων, ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι ἐπίστευον καὶ πιστεύουν μὲ ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς τὴν ἐγκόσμιον κοσμοκρατορίαν τοῦ Μεσσίου μὲ τὸν ἐκλεκτὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ τὸν Ἰσραήλ. Εἶναι πολλὰ τὰ χωρία ποὺ μὲ συμβολισμοὺς καὶ ἀνθρωποπαθεῖς ἐκφράσεις ἀναφέρονται εἰς τὸν Μεσσίαν τὸν ὁποῖον παρουσιάζοὺν μἐ γήινην παγκοσμιότητα. Αὶ παρερμηνεῖαι καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν σύγχυσις τῶν Ἑβραίων, θεολόγων, ᾽Αρχιερέων καὶ Ραββίνων, ἀρχίζουν πρῶτον ἀπὸ τὴν ὑπόσχεσιν τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν ᾽Αβραάμ,ἡ ὁποία ὠς γνωστὸν περιγράφεται εἰς τὰ 15, 16, 17, 18 κεφάλαια τῆς Γενέσεως, καθὼς καὶ εἰς τὸ 4 καὶ 5 κεφάλαια τοῦ Μιχαίου, ὡς καὶ εἰς πολλὰ τοῦ προφ. Ἠσαΐου καὶ τοῦ ψαλτηρίου, αὐτὰ τὰ χωρία ποὺ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας χρησιμοποιεῖ ἀλλὰ μὲ συμβολικὴ καὶ μεταφορικὴ πνευματικὴ ἔννοια περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Μεσσίου Χριστοῦ. Αὐτὴν τὴν πλανεμένὴν πεποίθησιν γύρω ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἐπίγειον βασιλείαν του, εἶχον ἀκόμη καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς. «Οἱ μὲν οὖν συνελθόντες . ἐπερώτησαν αὐτὸν λέγοντες, Κύριε εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεὶς τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ;» (Πράξ. α' 6). 

Τὴν πλανεμένὴν αὐτὴν θεωρίαν περὶ ἐπιγείου βασιλείας τοῦ Μεσσίου διωχέτευσε ὁ σατανᾶς εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς καὶ εἰς τὸν Χριστιανισμὸν, ἀκόμη καὶ εἰς αὐτὴν τὴν ἅγιαν Ὀρθοδοξίαν μὲ ὲλαφρὰς διαφοροποιὴσεις. Πρῶτος ὁ Παπὶας καὶ ὁ Κήρινθος, ἐν συνεχείᾳ εἰς τοὺς Μοντανιστὰς καὶ εἰς τοὺς Προτεστάντας ἕως τοὺς ἀντιχρίστοὺς χιλιαστάς. Δυστυχῶς ὴ πεπλανημένη αὐτὴ θεωρία προσέλαβε τὰ τελευταῖα ἔτη καὶ μερικοὺς Ὀρθοδόξους καὶ πανεπιστημιακοὺς διδασκάλους, ἀπὸ τὸν ᾽Απόστολον Μακράκην ἕως τῆς σήμερον, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι πρὸ τῆς Β’ Παρουσίας καὶ πρὸ τοῦ ᾿Αντιχρὶστου, Θὰ γίνουν χριστιανοὶ οὶ Ἑβραῖοι καὶ ὁλόκληρος ὸ εἰδωλολατρικὸς κόσμος καὶ θὰ ὲπικρατήση ἑν συνεχείᾳ ὴ χιλιετὴς βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς ἢ μακροτάτη περίοδος ἁγιοποιήσεως τοῦ πλανήτου. Δυστυχῶς μὴ ἀφισταμένης τῆς χιλιαστικῆς τοιαύτης μὲ ᾽Ορθόδοξον κάλυμμα. Συμπέρασμα: Ἡ παρερμηνεία καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς σύγχυσις τῶν προφητικῶν κειμένων γύρω ἀπὸ τὸν Μεσσία Χριστό, τῶν ᾽Αρχιερέων καὶ Θεολόγων τῆς τότε Ἐκκλησίας ὡδήγησε εἰς τὸν σταυρικὸν θάνατον τὸν σαρκωθέντα Λόγον τοῦ Θεοῦ ὡς ψεύστην καὶ ἀπατεῶνα. Καὶ αὐτὴ ἡ παρερμηνεία καὶ σύγχυσις θὰ συνεχὶζεται μέχρι τοῦ ᾽Αντιχρίστου, μέχρι τῆς Β' Παρουσὶας, ποὺ τότε πλέον, ὕστερα ἀπὸ τὴν διαπίστωσιν ὅτι ὁ Μεσσίας ποὺ περίμεναν ἀπεδείχθη ὄντως ἀπατεών, ψεύστης, πλάνος καὶ μεταμορφωμένος διάβολος, τότε ἕνα μέρος τοῦ εὐσεβοῦς 'Εβραϊκοῦ λαοῦ θὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν Χριστόν. 

Καὶ τώρα θὰ κάμωμε μίαν τρομακτικὴν σύγκρισιν τῆς παρερμὴνείας τῶν Ἀρχιερέων καὶ Ραββίνων, τοῦ Ἱερατείου τότε, μὲ τὴν πρώτην παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ, ὡς καὶ μὲ πιθανὴν σύγχυσιν καὶ παρερμηνείαν τῶν ᾽Αρχιερέων καὶ πανεπιστημιακῶν διδασκάλων μὲ τὴν Β’ Παρουσίαν, τὸν ᾽Αντίχριστον, ὡς καὶ ὅλα τὰ σημεῖα ποὺ θὰ προηγηθοῦν πρὸ αὐτῆς. Εἶναι͵ φοβερὸ νὰ τὸ εἴπωμε, ἀλλὰ θὰ τὸ εἴπωμε, ὅτι ὄντως πιθανὸν νὰ συμβῆ τὸ ἴδιον ·δηλαδὴ νὰ ἀντιμετωπίσωμε καὶ πάλιν τὴν ἰδίαν εἰκόνα. Ξανὰ σύγχυσις, ξανὰ παρερμὴνεῖες καὶ διαφορετικὴ θεώρὴσις τῶν πραγμάτων καὶ τῶν σημείων τῶν καιρῶν, ἰδίως ἐκ μέρους κληρικῶν, Ἱερέων, ᾽Αρχιερέων καὶ πανεπιστημιακῶν διδασκάλων, ὡς οἱ μόνοι ἁρμόδιοι, καὶ ὄχι μόνον, νὰ ἀποφαίνωνται σὲ δογματικὰ καὶ Ἐκκλησιολογικὰ θέματα, ἀλλὰ καὶ σὲ προφητικὰ κείμενα τῶν σημείων τῶν καιρῶν. Καὶ καθὼς φαίνεται, ἥδη ἔχουν ἀρχίσει δύο τρεῖς Ἐπίσκοποι τὴν ὑπεύθυνον διαφώτισιν καὶ διάψευσιν γῦρω ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν συνιστῶντες εἰς τοὺς χριστιανοὺς νὰ καθησυχάζουν καὶ νὰ μὴ δίδουν πίστιν σὲ τάχα ἀνεύθυνες ἐρμηνεῖες καὶ διαδύσεις περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ᾽Αντιχρὶστου, τὸ Τσερνομπίλ, κ.λπ.

Ποῖος δύναται νὰ μᾶς βεβαιώσει ὑπεύθυνα ὅτι κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ ᾽Αντιχρίστου, τοῦ προφήτου Ἠλία, ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχει ἴδια εἰκόνα συγχύσεως, ῶς ἦτο κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ Χριστοῦ, ἢ μᾶλλον δὲ ὅτι θὰ δημιουργἠση τὴν ἰδίαν σύγχυσιν μεταξὺ τῶν τῆς Ἐκκλησίας ὁ σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην, ὥστε ἄλλος νὰ λέγη τοῦτο καὶ ἄλλος τὸ ἄλλο, γύρω ἀπὸ τὰ πλέον τρομακτικὰ φαινόμενα καὶ νὰ διαβάλλουν κάθε ἄλλον ποὺ θὰ γράφη, ὠς ἀναρμόδιον καὶ πλανεμένον, διότι τάχα δὲν θὰ εἶναι «Ἐκκλησία», ὡς εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος, ἢ δὲν εἶναι πανεπιστημιακὸς διδάσκαλος; Λησμονοῦντες ὅτι ὁ Κύριος ὡμίλησε διὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ ἐκτὸς τῶν ἁγίων Προφητῶν καὶ μέσῳ τῶν σιβυλλῶν, τῶν μαντείων καὶ τῶν σοφῶν τῆς ἀρχαιότητος. Ἀκόμη, ἐπειδὴ τόσον ὁ προφήτης Ἠλίας, ὅσον καὶ ὁ ᾽Αντὶχριστος, θὰ εἶναι σημεῖον ἀντιλεγόμενον μεταξὺ τοῦ κόσμου, ἰδίως τῶν τῆς Ἐκκλησίας, θὰ δημιουργηθῆ μεγάλη σύγχυσις. Καὶ διὰ μὲν τὸν προφήτην Ἡλίαν, ἐπειδὴ κατὰ τὸν πρῶτον καιρὸν θὰ ὲμφανισθῆ ὠς ἕνας ἄσημος γέρων, ποῖος θὰ δώσει σημασίαν; Ἐντεῦθεν γεννῶνται πολλὰ ἐρωτηματικά: Ὅταν θὰ ἔλθη, τότε ποὺ θὰ ἔλθη, ἄραγε Θὰ ἐπισκεφθῇ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων ἢ τοὺς ἄλλους ᾽Αρχιερεῖς; ᾿'Αραγε ὁ ὑμνούμενος καὶ δοξολογούμενος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας δύο χιλιάδες χρόνια θὰ προσκυνήση, θὰ βάλη μετάνοια νὰ φιλήση τὸ χέρι τους, καὶ ἐὰν τυχὸν δὲν θὰ καταδεχθῆ ἕνα τέτοιο, πῶς θὰ διάκεινται ἀπέναντι του; Πολὺ περισσότερον, ἐὰν δὲν καταδεχθῆ οὔτε κἂν νὰ τοὺς ἐπισκεφθῆ καὶ ἀκόμη πιὸ πολύ, ἐὰν τυχὸν τοὺς ἐλέγξῃ μὲ προδρομικὴν γλῶσσαν διὰ κακὴν ζωὴν καὶ χλιδὴν καὶ πολυτέλειαν, διὰ τὰ τυχὸν μὴ ὀρθόδοξα φρονήματα των, διὰ ὑπόπτους κινήσεις μερικῶν γύρω ἀπὸ Μασονικὲς στοές θὰ τὸν πιστέψουν ἢ θὰ τὸν ὲκβάλουν ἔξω ὠς τρελλὸν καὶ ἀπατεῶνα; Ἐπίσης, ἔρχεται εἰς τὸν νοῦν μας, διατὶ ἄραγε ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ ὁ Πρόδρομος, δὲν κατεδέχθησαν νὰ παρουσιασθοῦν καὶ νὰ πάρουν τὴν ἄδειαν τοῦ κηρύγματος ἀπὸ τοὺς τότε Ἐκκλησιαστικοὺς ᾿Αρχηγούς; Καὶ μόνον ποὺ δὲν θὰ τοὺς ὲπισκεφθοῦν ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Ἐνώχ, διὰ νὰ πάρουν τὴν ἄδειαν νὰ κηρύττουν, πολὺ περισσότερον, ἐὰν τοὺς ὲλέγξουν, φθάνει νὰ ἐννοήσῃ κανεὶς τὴν στάσιν τῶν τότε ἱσταμένων ὑψηλὰ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἀκόμη, τίς δύναται νὰ μᾶς διαβεβαιώση: Ὅταν ἐμφανισθῆ ὁ ᾿Αντίχριστος, τοὐλάχιστον κατὰ τὴν πρώτην τριετίαν, ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι ἰσχυρὸν πολιτικὸν καὶ θρησκευτικὸν πρόσωπον, μὲ ἕνα σωρὸ θαύματα καὶ ποὺ θὰ ξετρελλάνει τὸν κόσμον, ἰδίως τὴν νεότητα, καὶ ποὺ θὰ ὑποστηρίζεται συγχρόνως ὑπὸ τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας καὶ τῶν μασονικῶν στοῶν καὶ ἄλλων σκοτεινῶν κύκλων, δὲν θὰ ὑπάρχῃ μεγάλη σύγχυσις γύρω εἰς τὸ πρόσωπόν του; Καὶ δὲν θὰ εἶναι͵ σημεῖον ἀντιλεγόμενον μεταξὺ καὶ αὐτῶν τῶν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι θὰ σπεύδουν μὲ καθὴσυχαστικὰς ἐγκυκλίους πρὸς τὸν λαόν, ὅτι νὰ μὴ θορυβοῦνται, δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ ᾽Αντίχριστος, δὲν ἦλθε ἀκόμη ὁ καιρὸς καὶ νὰ μὴ δίδουν σημασίαν σὲ διαδόσεις τῶν «φαντασιοπλήκτων». Ἡδη ἀνεφανίσθὴ μία τοιαύτη σύγχυσις μὲ τὰ πρῶτα σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ ἀριθμοῦ χξζ' (666): Ὁ ἕνας φωνάζει, μὴ φοβῆσθε, δὲν ἦλθε ἡ ὥρα, ὁ ἄλλος, δὲν σκοτώνει ὁ ἀριθμὸς 666. Ὁ ἄλλος, ἱερεὺς αὐτός, μὴ φοβῆσθε, δὲν ἔχει σχέσιν ὁ ἀριθμὸς 666 μὲ τὸν προφητευόμενον ἀριθμὸν τῆς Ἀποκαλύψεως χξς . Καὶ ἕτερος, 'Ιερομόναχος αὐτὸς τοῦ 'Αγίου ᾿’Ορους, φωνάζει: μὴ φοβῆσθε διὰ τὸν ἀριθμὸν 666, ὅτι ὅλοι πρέπει νὰ πάρουμε καὶ τὰς ταυτότητας καὶ τὴν σφραγῖδα εἰς τὸ μέτωπο καὶ εἰς τὸ χέρι, ἐνῶ δὲν θὰ ὑποβληθῶμεν σὲ ἄρνησιν τοῦ Χριστοῦ! 

Τὸ ἴδιο περίπου ἔκαμαν καὶ δύο τρεῖς ᾽Αρχιερεῖς μὲ καθησυχαστικὰς ἐγκυκλίους καὶ ὁμιλίας. Δύνανται νὰ μᾶς εἵπουν ὅλοι οἱ ἀνωτέρω, ὡς καὶ κάθε ὅμοιος, ὄχι μὲ ἀοριστολογίες, ἀλλὰ καθαρὰ καὶ μὲ ὑπευθυνότητα: Ποῦ ἀναφέρει ἡ Ἀποκάλυψις ὅτι αὐτοὶ ποὺ θὰ ὑποχρεώνονται «μικροὶ καὶ μεγάλοι... ἵνα λάβωσι χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου ἢ τῆς δεξιᾶς χειρός, ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι» (ιγ' 16) θὰ ὑποχρεώνωνται συγχρόνως σὲ ἄρνησιν τοῦ Κυρίου; Τὸ μόνον ποὺ γράφει εἶναι ὅτι θὰ ὑποχρεώνωνται οἱ πάντες νὰ λαμβάνουν τὸ χάραγμα, διὰ νὰ συναλλάσσωνται, νὰ ἀγοράζουν καὶ νὰ πωλοῦν καὶ ὅτι τὸ χάραγμα θὰ συμβολίζη τὸν ἀριθμὸ τοῦ ᾽Αντιχρίστου, θηρίου χξς' . Καὶ ἀκόμη εἰς τοὺς πιὸ κάτω στίχους ΙΔ' 9, Ις ' 2 προειδοποιεῖ ὅτι οὶ λαβόντες τὸ χάραγμα θὰ βασανίζωνται εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀκόμη ὑπενθυμίζομε ὅτι κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν διωγμῶν πολλοὶ τῶν ἁγίων μαρτύρων δὲν ἐβιάζοντο νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστόν, ἁπλῶς ὰρκοῦσε νὰ ρίψουν ὀλίγον θυμὶαμα στὸν βωμὸ τῶν εἰδώλων. Τί λέγουσιν οἱ διάφοροι καθησυχαστὲς τοῦ ἀριθμοῦ τοῦ ᾽Αντιχρὶστου; 

Μέσα εἰς τὴν φοβερὴν σημερινὴν σύγχυσιν γύρω ἰδίως ἀπὸ τὰς ταυτότητας καὶ τοῦ ἀριθμοῦ 666, ποὺ πρόκειται συντόμως νὰ λάβη ὅλος ὁ κόσμος ὡς τὸ τελευταῖον μέσον οἰκονομικῶν συναλλαγῶν, ἦλθον στὴν δημοσιότητα φυλλάδια καὶ βιβλία τὰ ὁποῖα ἀσχολοῦνται μὲ τὸ θέμα τῆς Β ' Παρουσίας καὶ μὲ τὰ σημεῖα ποὺ θὰ προηγηθοῦν αὐτῆς. 

Ἐδῶ δυστυχῶς συναντῶμεν μείζονα σύγχυσιν· ὅλοι αὐτοὶ μεταξὺ τῶν σημείων ποὺ θὰ προηγηθοῦν τῆς Β' Παρουσίας ἀναφέρουν καὶ ἐπιμένουν ὅτι πρῶτον ὅλων θὰ εἰσέλθη τὸ Ἰσραὴλ καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁλόκληρος ὁ εἰδωλολατρικὸς κόσμος καὶ οι ἐτερόθρησκοι εἰς τὸν Χριστιανισμὸν καὶ μετὰ ταῦτα θὰ ἐπικρατἠση ἡ χιλιετὴς βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἐπὶ μακροτάτην περίοδον ἁγιοποίησις τοῦ πλανήτου! Καὶ μετὰ ταῦτα θὰ ξαναγίνῃ ὁ πλανήτης καὶ ὅλη ἡ χριστιανοσύνη Σόδομα, παντοῦ ὰθεΐα καὶ τότε θὰ γίνη ἡ Β’ Παρουσία! Ἕτεροι πάλιν, ὅτι σύμφωνα μὲ τὰς «προφητείας» κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας, δέον νὰ πάρουμε τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὴν “Αγ. Σοφίαν καὶ συγχρόνως νὰ λάμψη ἡ Ὀρθοδοξία, ἔστω καὶ δι’ ὸλίγον καιρόν, καὶ τότε «ἥξει τὸ τέλος». Τότε ὁ ᾽Αντίχριστος, τότε ἡ Β' Παρουσὶα! Πλήρης δαιμονικὴ σύγχυσις! Καθὼς φαίνεται ὅμως, ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται ὅλην αὐτὴν τὴν συγχορδὶαν τῶν ἐκατοντάδων θεωριῶν μὲ τὴν ἀπότομον ἐλευσίν του. «Ως κλέπτης ἐν νυκτὶ καὶ ὡς παγὶς ἀπελεύσεται ἐπὶ πάντας τοὺς καθημένους ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς» (Λουκ. κα' 35). Καὶ ἔτσι θὰ μείνωμε ὅλοι μας μὲ τὸν λαβύρινθο τῶν ποικίλων ἑρμηνειῶν μας καὶ θεωριῶν μας, ἰδίως τῶν δοκούντων εἶναι ἐν σοφίᾳ καὶ ἀρετῇ καὶ ἱερατικῇ ἐξουσία καὶ τιμῇ. Τὸ συμπέρασμα εἶναι: Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἱερατεῖον τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου μας ἀπὸ τὴν σύγχυσιν καὶ διαφορετὶκὴν ἑρμηνείαν ἐσταύρωσε τὸν Κύριον τῆς δόξης, ὑπάρχει ἡ αὐτὴ πιθανότης τὸ ἴδιο νὰ συμβῆ μὲ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, μὲ τὸν ᾽Αντίχριστον καὶ τὸν ἀριθμὸν 666, τὶς ταυτότητες καὶ τὸ ἐν συνεχείᾳ χάραγμα. Θὰ εἴπουν μερικοὶ ὅτι τὴν Ἐκκλησίαν τὴν κατευθύνει τὸ Πανάγιο Πνεῦμα. Βεβαίως! Πλὴν ὅμως ποίαν Ἐκκλησίαν ἐννοοῦν; Τὸν κάθε Ἐπίσκοπο; Τὴν δωδεκαμελῆ Σύνοδον; Τὴν "Ιεραρχίαν; ᾿Η μίαν πανορθόδοξον Σύνοδον; Ἐκτὸς τούτου ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι μία Πανορθόδοξος Σύνοδος ἐπιλαμβάνεται καὶ ἀποφαίνεται ἐπὶ δογματικῶν καὶ Ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων· ἀλλὰ ἔχει καὶ ἐξουσίαν νὰ ἀποφανθῆ ἀλαθήτως καὶ διὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν; ᾽Ασφαλῶς ὄχι. Τότε ποῖος θὰ διαφωτὶση τὸν πιστὸν λαόν, ἐὰν ὄντως πλησιάζει ὁ Κύριος νὰ ἔλθη, τότε ποὺ θὰ πλησιάσῃ ὄντως νὰ ἔλθη; Καθὼς ὅμως φαίνεται, μόνον ἡ συνείδησις τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τὸ πιστὸν λεῖμμα, «ὁ ὄχλος οὗτος, ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον» (!) Ἑπομένως δὲν δυνάμεθα ἀπολύτως νὰ στηριχθῶμεν εἰς μίαν Ἐκκλησιαστικὴν γνωμάτευσιν, πολὺ περισσότερον σὲ μεμονωμένας καθησυχαστικὰς ἐγκυκλίους 'Ιερέων καὶ ᾿Αρχιερέων. Μόνον ὁ Κύριος ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον θὰ λαλἡση διὰ τῆς συνειδήσεως τοῦ πιστοῦ λαοῦ, τοῦ λείμματος τούτου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ πάντοτε ἀνυπολογίστου λαοῦ, ποὺ ὅπως κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ Κυρίου δὲν ὑπελογίζετο ὑπὸ τῶν ὲκκλησιαστικῶς κρατούντων, οὕτω καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Β' Παρουσίας δὲν θὰ ὑπολογισθῆ ὡς «μὴ γινώσκων τὸν νόμον»! Η σύγχυσις σὲ δογματικὰ θέματα, ἀκόμη καὶ εἰς αὐτὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, εἶναι ἔργον τοῦ πλανῶντος τὴν οἰκουμένην, τοῦ σατανᾶ. Οὕτω δέον νὰ θεωρῆται καὶ ἡ ἄγνοια καὶ σύγχυσις ἐπὶ τῶν σημείων τῶν καιρῶν τῆς ἐποχῆς τοῦ ᾽Αντιχρίστου καὶ τῆς Παρουσὶας τοῦ Κυρίου, ἔργον τοῦ σατανᾶ. Τὸ ὅτι θὰ ὑπάρχη μεγάλη σύγχυσις κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς τὸ προεῖπε τὸ πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου μας: «Ὁσπερ αἱ ἡμέραι Νῶε, ...οὔτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Ὑἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου... καὶ οὐκ ΕΓΝΩΣΑΝ, ἕως ἦλθε ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας» (Ματθ. κδ’ 37-39). 

Ἐντεῦθεν ἑρμηνεύεται καὶ ἡ τραγελαφικὴ σημερινὴ ποικιλία γνωμῶν, αὶ διάφοροι ἑρμηνεῖαι καὶ ἡ τρομακτικὴ σύγχυσις καὶ ἡ δυσφορὶα τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἐξ αὐτῶν, ὡς καὶ ἡ χειροτέρα μελλοντικὴ τοιαύτη. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς χαρίσῃ βίον ἅγιον καὶ ταπείνωσιν, διὰ νὰ ἔχωμεν καλὴν ἀπολογίαν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως. Ἀμήν, «Ναί, ἔρχου Κύριε» (᾿Αποκ. κβ' 20).