Ημέρες οργής

Η ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ 

Πατρός Αρσενίου Κομπούγια (πρώτη έκδοση 1984)

Τὸ δικἑρατον Θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, τὸ ὁποῖον «ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους» (’Αποκ. ιγ’ 13 - 18), ἵνα προσκυνοῦν τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου καὶ νὰ λάβωσι τὸ χάραγμα ἐπὶ τῆς δεξιᾶς χειρός», ὁ μεγάλος πρόδρομος τοῦ κυρίως ἀντιχρίστου (σ.ι. οι πρόδρομοι του ψευδοπροφήτη), ἔχει ἤδη σήμερον ἀρκετὰ προλειάνει τὸ ἔδαφος αὐτοῦ, μὲ τοὺς πολλαπλοὺς τρόπους ἐκμαυλίσεως τῆς κοινωνίας, ἰδίως τῆς νεότητος, προετοίμασεν ἤδη τὴν ὁδὸν τῆς γενικῆς ἀποστασίας, μὲ τὴν σοδομοποίησιν τοῦ κόσμου, τὴν ἀθεΐαν καὶ ἀπιστίαν. Τὸ ὅτι θὰ ἔλθῃ ἐποχὴ ποὺ ξανὰ θὰ σοδὸμοποιηθῇ ὁ κόσμος καὶ ἡ ἐποχὴ αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τὸ προεφήτευσεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέγοντας: «Ώσπερ δὲ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε, οὕτως καὶ ἡ Παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ώσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ὴμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, (νυμφευὀμενοι καὶ νυμφεύοντες) καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἓως ἦλθε ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ Παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. κδ' 37-39). Καὶ ὁ Λουκᾶς συμπληρὠνει: «ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λὼτ (δηλαδὴ εἰς τὴν ἐποχὴ τῶν Σοδόμων), ἤσθιον,ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ὠκοδόμουν... ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας, κατὰ τὰ αὐτὰ ἔσται ἢ ἡμέρᾳ ὁ Υῖὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται» (Λουκ. ιζ' 28 - 30). Δηλαδή, σημεῖον τῆς Δευτέρας Παρουσίας μου μεταξὺ ἄλλων θὰ εἶναι καὶ τοῦτα ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς αὐτῆς θὰ εἶναι σὰν τοὺς ἀνθρώπους τῆς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ, ὡς καὶ τῆς ἐποχῆς τῆς τῶν Σοδόμων. 

Τί ἦσαν οἱ ἄνθρωποι τότε; “Ολοι ἀκόλαστοι, ἁνήθικοι, σαρκολάτραι, πόρνοι, μοιχοί, κίναιδοι (δηλ. ὁμοφυλόφιλοι), ἄθεοι καὶ ἄπιστοι. Ἐντεῦθεν οὔτε τὴν πρώτην ἁμαρτίαν τῆς πορνείας, μοιχείας ἔστω καὶ ἐὰν ἧτο φυσικὴ χρῆσις, οὔτε πολὺ περισσότερο τὴν δευτέραν περίπτωσιν, τὴν παρὰ φύσιν (τῆς ὁμοφυλοφιλίας) δὲν ἠνέχθη πλέον ὁ Κύριος. Καὶ τὴν πρώτην περίπτωσιν ἐτιμώρησεν μὲ τὸν γνωστὸν κατακλυσμὸν καὶ τὴν δευτέραν τὴν πλέον ειδεχθῆ καὶ ἀκόλαστον, ἐτιιμὠρησεν μὲ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέστρεψεν τὰς πέντε πόλεις τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας. Πρὶν ὁ Κύριος καταστρέψει τὸν προκατακλυσμιαῖον κόσμον, ἐξέφρασε μὲ πόνο τὴν ἀπόφασιν του, ἐπειδὴ τὸ κακὸν ἔφθασε εἰς τὸ ἕπακρον καὶ δὲν ἔπαιρνε πλέον ἀναβολή. «Οὐ μὴ καταμεἱνῃ, τὸ πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γένεσις στ' 3 - 5, 7). Δὲν θὰ παραμείνῃ πλέον ἡ χάρις μου, ἡ προστασία μου σ’ αὐτὸν τὸν ἀνήθικον καὶ ἀμετανόηττον κόσμον. Καὶ ὡς ῆτο ἑπόμενον ὅταν ἀπομακρυνθῆ ἡ χάρις, ἡ προστασία τοῦ Κυρίου, τὸ πᾶν καταστρέφεται, διὰ τοῦτο ἐπέτρεψεν τὴν δια κατακλυσμοῦ καταστροφὴν τὴν πρώτην φορὰν καὶ διὰ τοῦ πυρὸς τὴν δευτέραν.

 Σημεῖον ὅτι κατὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι πάλι ἀκόλαστοι καὶ σαρκολάτραι, ὄχι μόνον εἰς τὴν φυσικὴν ἀκαθαρσίαν βουτηγμένοι, ἀλλὰ μαζὶ μὲ αὐτὴν θὰ συνυπάρχῃ σὲ μεγάλον καὶ μεγαλύτερον βαθμὸν ἡ παρὰ φύσις ἁμαρτία, δηλαδὴ θὰ εἶναι ἀμφότερα αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα καὶ σὲ μεγαλύτερον βαθμὸν μέχρι ἀναισχυντίας, ὁ κόσμος δὲν θὰ πνιγῇ μὲ κατακλυσμὸν παλιν, ἀλλὰ θὰ κατακαῇ μὲ ὅλον τὸν πλανήτην ἀπὸ ἀφόρητον καὶ τρομακτικὴν φωτιὰ καθὼς προφητεύει ὁ ᾿Απόστολος Πέτρος «οἱ δὲ νῦν ουρανοὶ καὶ ἡ γῆ τῷ αὐτοῦ λόγῳ.... ἥξει δὲ... ἐν ἢ οὐρανοὶ ροιζηδὸν παρελεύσονται, στοιχεῖα δὲ καυσοὑμενα λυθήσονται, καὶ γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται» (Β΄ Πέτρ. γ΄ 7 - 10). 

Συγχρόνως διαπιστώνομεν δύο πράγματα, τὸ πόσον κακὸν εἶναι ἡ ἁνηθικότης, αἱ πορνεἳαι, μοιχεῖαι, κιναιδισμὸς κλπ., ποὺ τὰ βδελὐσσεται τόσον πολὺ ὁ Κύριος, ὥστε ἐξ’ αἰτίας τοῦτων, εἰς τὸ παρελθὸν ἐπέτρεψεν τόσας μεγάλας καταστροφάς. Καὶ ἐξ’ αἰτίας πάλιν τούτων, θὰ συντομευθῇ ὁ χρὀνος τῆς καταστροφῆς ὅλου τοῦ πλανήτου διὰ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, κατὰ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν. 

Εἶναι τελείως ἀδύνατον ὁ Κύριος ἐπ᾿ ἄπειρον νἀ ἀνέχεται, νἀ περιμένῃ τὴν μετάνοιαν, τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ καθενὸς μας χωριστά. Κάποτε θὰ ἐξαντληθῇ ἡ ὑπομονή Του καὶ τότε; Τότε φεύγει ἡ χάρις Του, ἡ προστασία Του. Τότε ἀναλαμβάνει δρᾶσιν τὸ κακοποιὸν πνεῦμα, ποὺ είναι ὁ σατανᾶς. Τί θὰ κάμῃ; Θὰ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ. Οὕτως ἔγινεν τότε μὲ τὸν ἁμαρτωλὸν ἀδιόρθωτον καὶ ἀμετανόητον κόσμον, ποὺ ὁλοσχερῶς κατεστράφη, τὸ ἴδιο ἔγινεν καὶ μὲ τὴν μεγάλην ἐκείνην περιοχὴν τῶν Σοδόμων καὶ Γομμόρας. Διότι εἰς τὴν περιφέρειαν ἐκείνην τῶν πέντε πόλεων οἱ ἄνθρωποι ἔπεσαν εἰς μεγάλην ἀσέλγειαν, ἰδίως εἰς τὴν παρὰ φύσιν ἁμαρτίαν. Καὶ πάλιν ἐδῶ, βλέπομεν τὴν ἐξάντλησιν τῆς ὑπομονῆς καὶ ἁναμονῆς τοῦ Κυρίου· δὲν ἀνέμενεν ἐπ’ ἄπειρον τὴν μετάνοιαν τοῦ κόσμου καὶ τοῦ καθ’ ἑνὸς χωριστά. 

Δυστυχῶς τὴν ἰδίαν τρομακτικὴν εἰκόνα διαπιστώνομεν σήμερον. Σήμερον ἐχάθη ἡ ἐντροπὴ καὶ ἁντικατεστάθη μὲ τὴν ἀναισχυντίαν, τὸ θράσος καὶ τὴν ἀδιαφορίαν. ᾿Αρκεῖ νὰ ρίψῃ τις ἓν βλέμμα εἰς τὴν σημερινὴν κοινωνίαν, εἰς τὸ θέατρον, ὡς ἀνωτέρω ἐσημειώσαμεν, κινηματόγραφον, τηλεόρασιν, περιοδικὰ καὶ εἰς τὰς παραλίας, τὴν ὁλόγυμνη ἐμφάνισιν καθὼς καὶ τὴν αῖμομιξίαν ποὺ προωθῆται τεχνιέντως. Καὶ ἐρωτᾷ τις, ποῦ θὰ φθάσῃ ἀκόμη τὸ κακόν; Ποιὸς καὶ μὲ τί θὰ ἀναχαιτίσῃ τὸν πρωτοφανῇ κατήφορον; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἡ ἐποχὴ μας ὁμοία τῆς ἐποχῆς τοῦ κατακλυσμοῦ καὶ τῶν Σοδόμων; Ποῦ περιμένομεν ἀκόμη νὰ φθάσῃ τὸ κακόν; Καὶ ἐνῶ ἐφθάσαμεν τὸν προκατακλυσμιαῖον καὶ σοδομιτικὸν κόσμον, τί ἄραγε μᾶς περυμένει; Πολλοὶ βλέπουν ἀναχαίτισιν τοῦ κακοῦ, μὲ κάποια θαυματουργικὴν ἑπέμβασιν τοῦ Κυρίου, ἢ μὲ κἀποιο θαῦμα μεταστρέφοντας τὸν ἀφηνιάσαντα πλανήτην, ἢ μὲ ἕνα τρομακτικὸν πόλεμον, (᾿Αρμαγεδὼν καθὼς τὸν λέγουν). ᾿Αλλὰ τόσον ἡ ἱστορία, ὅσον καὶ ἡ Γραφὴ ἀποκλείουν τοιαύτην θαυματουργικὴν ἐπιστροφήν. Καὶ ἡ μὲν ἱστορία λέγει, ὅτι οὔτε μὲ τὴν καταστροφὴν τοῦ κατακλυσμοῦ, οὔτε μὲ τὴν καταστροφὴν τῶν Σοδόμων τότε, ἀλλ’ οὔτε καὶ μετὰ τὴν ἐποχήν μας, τόσον μὲ τὸν πρῶτον παγκόσμιον Πόλεμον, ὅσον καὶ μὲ τὸν δεύτερον Παγκὀσμιον τοιοῦτον, μὲ τὰ τριακόσια ἑκατομμύρια ἀπώλειες, δὲν ἐπέστρεψεν ὁ κόσμος πρὸς τὸν Θεόν, ἀλλὰ ἐφθάσαμεν ἐκεῖ ποὺ ἐφθάσαμεν σήμερον! ᾿Επίσης καὶ ὁ Κύριος ὡς ἀνωτέρω εἴπωμεν, ἐτόνισεν, ὅτι ὁ ἐρχομός Του ξανὰ εἰς τὴν γῆν, θὰ συμπέσῃ μὲ τὴν μεγάλην ἀποστασίαν τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος κόσμος θὰ ὁμοιάζῃ μὲ τὸν ἀποστάτην κόσμον τοῦ πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ καὶ τῶν Σοδόμων. ᾿Αλλὰ καὶ ὁ “Αγιος ᾽Ιωάννης εἰς τὴν Ἱερὰν Ἀποκάλυψιν λέγει, πὼς σὲ κάθε τρομακτικὴν τιμωρίαν τῶν ἑπτὰ ᾽Αγγέλων μὲ τὰς ἑπτἁς πληγὰς (τιμωρίας) καὶ παρ’ ὅλην τὴν τρομακτικὴν καταστροφήν, οἱ ἐπιζήσαντες ἐκ τῆς καταστροφῆς «οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν...» (’Αποκ. ΙΘ' 20 - 21). ᾽Ακόμη καὶ ὁ Θεῖος Παῦλος σαφῶς διαπιστὠνει, ὅτι πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας θὰ προηγηθῆ μεγάλη ἀποστασία τελεία ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὸν Κύριον. «μή τις ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας ὁ ἀντίχριστος» (Β΄ θεσσαλ. β' 3). ”Ηδη ὁ περισσότερος κόσμος ἀπεστἁτησε, ἀπιστεῖ, ἀδιαφορεῖ, κοιμᾶται καὶ ρἑγχει. Ὁ δὲ μεγάλος ἰσαπόστολος καὶ ὶερομἀρτυς ἄγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς προφητεύει διὰ τὴν ἐποχήν μας: «“Οταν δῆτε γυναῖκες καὶ ἄνδρες γυμνοὺς στὸ δρόμο χωρὶς νὰ ντρέπωνται, αὐτὸ θὰ εἶναι σημάδι ὅτι φθάνει τὸ τέλος τοῦ κόσμου». (σ.ι. Η μεγάλη αποστασία η οποία θα προηγηθεί του Αντιχρίστου και της τελικής συντριβής του με τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, συνέβη το 2016 στην σύνοδο του Κολυμπαρίου, όπου αναγνωρίστηκαν κατεγνωσμένες και  καταδικασμένες αιρέσεις από τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους, ως "Εκκλησίες". Αυτή η συνοδική αναγνώριση και θεσμοποίηση του Οικουμενισμού, εξέβαλε τη συντριπτική πλειοψηφία των Ορθοδόξων Χριστιανών παγκοσμίως, εκτός της Μιας Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας, είτε μέσω της διατήρησης εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους αιρετικούς οικουμενιστές του Κολυμπαρίου, είτε μέσω της προσχώρησης τους σε παρατάξεις ΓΟΧ και άλλων παρασυναγωγών. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε το Πηδάλιο του Αγίου Νικοδήμου). 

Καὶ ὅμως, ὅσον καὶ ἐὰν ρέγχουν καὶ ἀδιαφοροῦν οὶ ἁρμόδιοι καὶ ἡ ἀνθρωπότης ὁλόκληρος, ὅλα τὰ ἀνωτέρω ποὺ εἰς τὸ παρὸν περιγράψαμεν, εἷναι σημεῖα καιρῶν, ἀποσυνθέσεως τοῦ κόσμου, σημεῖα μελλόντων μεγάλων κακῶν, σημεῖα ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, ὁ άντίχριστος ἐν ὄψει. Ζὢμεν ὁπωσδήποτε σὲ ἐσχάτους καιροὺς καὶ ποὺ τὰ ἀνωτέρω προφητικὰ λόγια τοῦ Δανιὴλ ἔχουν πλήρη ἐφαρμογὴν εἰς τὰς κοσμογονικἀς ἡμέρας ποὺ διερχόμεθα. Διὰ τοῦτο ὅσοι πιστοὶ, κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ, μοναχοὶ καὶ μοναχαὶ, εὐσεδεἳς λαϊκοὶ καὶ "Αγιαι οἰκογένειαι, Χριστιανικὰ Σωματεἳα καὶ ἁδελφότητες, στῶμεν καλῶς, ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας. ᾿Εν πνευματικῇ ἐγρηγόρσει, προσοχὴ καὶ προσευχή, φυλάξωμεν ἑαυτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου ποὺ ἀφηνίασεν, τὴν οἰκογένειαν ποὺ διαλὐεται καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀπὸ ξένες βεβηλὠσεις, ἵνα περισωθῇ τὸ “Αγιον «λεῖμμα» ἀπὸ τὰ κακὰ ποὺ γίνονται καὶ τὴν λαίλαπα ποὺ ἔρχεται, ὡς καὶ τὸν νέον διωγμὸν τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Ὁ Παντοκράτωρ Κύριος, ὁ ἀόρατος Θεὸς ποὺ κυκλὠνει τὰ σύμπαντα μὲ τὴν ἁπανταχοῦ Παρουσία Του, μακροθυμεῖ ἀπὸ ἀγάπη καὶ δὲν σείει τὴν γῆν, κατὰ τρόπον ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ νἀ ἐξαφανίσῃ τὴν ζωήν, ἀλλὰ περιμένει τὴν ἐπιστροφὴν ,καὶ μετάνοια ὅλων μας καὶ ὅλων τῶν βλασφήμων, ἀθέων, ἀπίστων, ἀδίκων, πορνῶν, μοιχῶν κιναίδων καὶ ὅλων τῶν εν ἀποστασίᾳ εὑρισκομένων. ’Αλλ’ ἕως πότε θὰ περιμένῃ; Η ὑπομονὴ καὶ ἀναμονή Του, ἔρχονται ἡμέραι ποὺ θὰ ὲξαντληθοῦν καὶ θὰ στείλλῃ φοβερὲς δοκιμασίες εἰς τὴν ἁμαρτωλὴν ἀνθρωπότητα καὶ εἰς τὸν καθ’ ἕνα μας χωριστά. ”Ερχονται ἡμέραι μεγάλης ὀργῆς μὲ ἑπισφράγισμα τὸν ἀντίχριστον ὁ ὁποῖος δὲν φαίνεται καὶ πολὺ μακριὰ καὶ ὁ ὁποῖος θὰ συνθλίψῃ τὴν ἄπιστον ἀνθρωπότητα, ἰδιαἱτερα αὐτοὺς ποὺ θὰ τὸν ἀκολουθήσουν «ὡς σωτῆρα, μεσσίαν». ”Ερχονται ἡμέραι δοκιμασίας· καθὼς δὲ ὅλα τὰ σημεῖα δείχνουν, μᾶλλον εἶναι κοντὰ ὁ καιρὸς τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Κυρίου μας Ἴησοῦ Χριστοῦ παλιν εῖς τὴν γῆν, (καίτοι εἷναι ἄγνωστος ὁ ἁκριβὴς χρόνος, μὴν καὶ ἡμέρα) ὄχι πλέον νὰ σώσειν τὸν κόσμον σὰν τὴν πρώτην φοράν, ἀλλὰ νὰ κρίνῃ, δικάσῃ καὶ ἁποπέμψῃ εἰς τὸ ἄσβεστον πῦρ τῆς συνειδήσεως καὶ τοῦ σκότους, ὅλους ὅσοι τὸν ἠρνήθησαν μὲ τὴν ἀπιστίαν καὶ τὰ ἀμετανόητα ἔργα των. 

Ναὶ ἀμετανόητε κόσμε, ὅσο καὶ ἐὰν γελᾷς καὶ κανχάζεις καὶ περιφρονεἳς τὸν Θεὸν καὶ τὰ πάντα, πλησιάζει ὁ καιρὸς εἴτε μὲ τὸν ἁτομικὸν θάνατόν σου, εἴτε μὲ τὸν ὁμαδικὸν τῆς συντελείας τῶν πάντων, νὰ ταπεινωθῇ ἡ ἐπηρμένη σου ὀφρὺς. ”Ακουσον τοῦ Κυρίου βοὢντος. «ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ, (εἴτε μὲ τὸν θάνατον, εἵτε μὲ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν Του) καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ» (᾽Αποκ. κβ’ 12). «Ναὶ έρχομαι ταχύ. αμην, ναι Ἔρχου Κύριε Ιησού» (Αποκ. κβ'20)

Κύριε ᾿Ιησοὓ Χριστὲ ἐλέησον ἡμᾶς καὶ τὸν κὁσμον καὶ δὦσε ἀληθινὴν μετάνοιαν. Σὧσαι τἁ ἀθῶα παιδιἁ καὶ τὸ «μικρὸ λεῖμμα» ἀπὸ τὴν ἐπικειμένην ὁργήν. Αμἡν.