ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ (1962 ) - ΄Η πλήθυνσις τῆς γνώσεως

 ΄Η πλήθυνσις τῆς γνώσεως

Έτερον σημεῖον τῶν καιρῶν, ἐκτὸς τῆς γενικῆς ἀπιστίας, τῆς πρωτοφανοῦς ᾶδιαφορίας καὶ τῆς φοβερᾶς διαστροφῆς τῶν πάντων, ἁνηθικότητος, ἐγκληματικότητος, βλασφημίας, ἑκκοσμικεύσεως καὶ νεωτερισμῶν ἐν τῇ κοινωνίᾳ, καὶ ἐν αὐτῆ τῆ Ἐκκλησίᾳ, εἶνε ἡ κατ᾽ ἄνησυχῆτικὸν τρόπον πλήθυνσις τῆς γνώσεως. 

Οἱ ἄνθρωποι σήμερον μὲ τὰ πτερὰ τῆς γνώσεως καὶ τῆς 'Επιστἡμης ζητοῦν νὰ θέσουν τοὺς θρόνους των ὑπεράνω τῶν νεφῶν τοῦ οὐρανοῦ. “Οχι πλέον μὲ πύργον Βαβέλ, ἀλλὰ μὲ διαπλανητικὰ μηχανήματα, μὲ τὴν ἰλιγγιὠδη καἱ ἁσὐλλῆπτον ταχύτητα ποὺ ἐπιτυγχάνουν κρούουν ἀλαζονικῶς τὰς πύλας τοῦ ουρανοῦ λῆσμονοῦντες τὰ θεόπνευστα λόγια «οἱ οὐρανοὶ τῶν Οὐρανῶν τῷ Κυρίῳ τὴν δὲ γῆν ἔδωκε τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων» (ψαλμὸς 113,24 ) Τὸ σημεῖον τῆς γνώσεως, τῆς άλαζονικῆς γνώσεως, ποὺ δὲν ἐξυπῆρετεῖ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τροφοδοτεῖ τὴν ὑπερηφάνειαν τῶν ἀνθρώπων, εἶνε ἀπὸ τὰ κατ᾿ ἐξοχὴν γνωρίσματα τοῦ τέλους τοῦ κόσμου. 

Εἰς τὰ δύο τελευταῖα κεφάλαια τοῦ βιβλίου τοῦ Δανιὴλ ἀναγράφονται τὰ σημεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Καὶ ἐνῷ οἱ ἀριθμοὶ ποῦ ἀναγράφονται εἰς τὸ τελευταῖον κεφάλαιον 1290 καὶ 1335 ἡμέραι καὶ τὸ «καιρὸς καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ» φαίνονται σκοτεινά, δὲν εἶνε ὅμως, νομίζομεν, σκοτεινοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ τῶν μεγάλων κρατῶν ποῦ θὰ ὑφίστανται κατὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Αἱ μεγάλαι αὗται Δυνάμεις δὲν κατονομάζονται μὲν ὑπὸ τοῦ Δανιήλ, χαρακτηρίζονται ὅμως μὲ τὰ ὀνόματα βορρᾶς καὶ νότος, ὀνόματα ποὺ ἐφαρμόζονται σήμερον εἰς τοὺς δύο μεγάλους πολιτικοὺς συνασπισμοὐς, εἰς τοὺς ὁποίους ἔχει διαιρεθῆ ἢ ἂναθρωπότης. Κατὰ τὸν καιρὸν δέ, ποὺ ἐπικρατοῦν αἱ μεγάλαι αὐταὶ δυνάμεις δημιουργεῖται μικρὸν κράτος, προφανῶς τὸ Ἰσραὴλ, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐξέρχεται ὁ «ἄρχων τῆς διαθἡκης»,ὁ ψευδομεσσίας, ὸ ᾶντίχριστος, ποῦ θὰ ἂναβῇ καὶ θὰ ἰσχύσῃ ἐν ὀλίγῳ ἔθνει (Δανιήλ 11,22-23). Καὶ αὐτὸς θὰ πολεμήσῃ τοὺς ἁγίους (τοῦς χριστιανούς), θὰ συμμαχήσῃ μὲ τοὺς παραδόντας καὶ ἀποστάτας τῆς ἁγίας διαθήκης, θὰ λαλῇ ὑπέρογκα κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ θ’ ἀρνηθῇ παντάπασι τὴν πατρῴαν θρησκείαν (κεφάλαιον 11 στίχ. 28-37). 

Ἐδῶ φαίνεται καθαρῶς ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ἐὰν λάβωμεν ὑπ᾽ ὄψιν καὶ τὰ παράλληλα χωρία τοῦ ’Ἀποστόλου Παύλου, ὅπου ὁ λόγος εἶνε σαφῶς περὶ τοῦ ἀντιχρίστου, εἰς τὸ Β' κεφἀλαιον τῆς Β΄ πρὸς θεσσαλονικεῖς ἐπιστολῆς. Ὅτι δὲ ὅ Δανιἠλ ὁμιλεῖ περὶ τοῦ ἀντιχρίστου φαίνεται καὶ ἐκ τοῦ ὅτι ὁ ἀσεβὴς ἐκεῖνος ἄρχων παρουσιάζεται εἰς τὸ βιβλίον τοῦ προφήτου ὡς ὁ τελευταῖος τύραννος, οὗτινος ἡ δύναμις καταλύεται ὑπὸ τοῦ ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ἀκολουθεῖ δὲ κατόπιν ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν, τῆς ὁποίας προηγεῖται «θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ᾿ οὗ γεγένηται ἔθνος ἐν τῇ γῇ ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου»(Δαν. 12,1). 

Οἱ τελευταῖοι οὗτοι λόγοι τοῦ προφήτου εἶνε οἱ ἴδιοι μὲ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου περὶ τοῦ τέλους τοῦ κόσμου (Ματθ. 24,21). Τέλος ὁ προφἠτης λαμβάνει ἐντολὴν νὰ σφραγίσῃ τοὺς λόγους τοῦ βιβλίου «ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις» (12,4). ”Αλλη δὲ γραφὴ προσθέτει· «καὶ οἱ ἄνθρωποι θέλουσι περιτρέχει». Καὶ ἰδοῦ, ἡ γνῶσις ἐπληθύνθη καὶ πληθύνεται καταπληκτικῶς. Καὶ ποῦ ᾶράγε θὰ φθάσῃ; ᾿Ασφαλῶς μέχρι τοῦ σημείου ποὺ ὁ ἄνθρωπος, ὑπὸ πνεύματος περιεργείας καὶ ἀλαζονείας κινούμενος, θὰ ἐκτείνῃ πάλιν τὴν χεῖρα διὰ νὰ λἀβῃ καὶ γευθᾗ ἐκ νέου ἀπὸ τοῦ καρποῦ τῆς γνώσεως, προσβάλλων οὕτω τὴν σοφίαν τοῦ Θεοῦ. Οἱ πρωτόπλαστοι φαγόντες ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς γνώσεως ἐξώσθησαν ἐκ τοῦ Παραδείσου. Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι θὰ ἐξωσθοῦν διὰ παντὸς ἐκ τῆς γῆς, ἐπέρχομένης τῆς συντελείας τοῦ κόσμου. Οἱ μύρμηκες, κατὰ τὴν ἀληθῆ λαϊκὴν παροιμίαν, ὅταν κάμνουν πτερὰ χάνονται. Ἔτσι θὰ συμβῇ καὶ μὲ τοὺς πεφυσιωμένους ἀπὸ τὴν γνῶσιν καὶ τὴν ἄνευ Θεοῦ ἐπιστήμην ἀνθρώπους. ’Ανησυχὴτικώτερον θὰ γίνῃ τὸ πρᾶγμα, ὅταν ἴδωμεν τὸ φαινόμενον να μυρμηκιάζῃ ὁ οὐρανὸς ἀπὸ ἀνθρώπους ἵπταμένους μὲ ἀτομικἁ ἕκαστος μηχανήματα κολλὴμένα εἰς τὴν πλάτην τους!

Τ᾿ ἀνωτέρω ἂς εἶνε ὡς ἀπαντήσεις εἰς τὰ ἐρωτηματικἁ ποὺ γεννῶνται ἀπ’τἁ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἁλματὠδὴ γνῶσιν καὶ ἐπιστημονικὴν πρόοδον τῶν ἡμερῶν μας, ἡ ὁποία δυστυχῶς δὲν χρησιμοποιεῖται διὰ τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου ἀλλὰ διὰ τὴν κενοδοξίαν τοῦ ἀνθρώπου.

Διότι ἐρωτῶμεν: Χρησιμοποιεῖται ἡ σημερινὴ γνῶσις διὰ νὰ πλησιάσῃ ο ἄνθρωπος τὸν Θεόν, νὰ μετανοἡσῃ καὶ νὰ σωθῇ; ᾿΄Οχι. Τοὐναντίον χρησιμοποιεῖται διὰ ν᾿ ἀποθρασύνεται ἔτι περισσότερον ὁ ἄνθρωπος καὶ διὰ νὰ ἱδρύουν σήμερον οἱ Ρῶσσοι, κατόπιν τῶν ἐπιστημονικῶν ἐπιτευγμάτων των, νέαν πανεπιστημιακὴν ἕδραν, ἕδραν ἀθεΐας, ἡ ὁποία θά... καταρτίζῃ καθηγητὰς τῆς ᾶθεΐας!

Πάντα ταῦτα πρέπει νὰ ἑμβάλουν ὅλους ἡμᾶς εἰς ἀνησυχίαν, πρὸ παντὸς δὲ τὴν ἐπίσημον ᾽Εκκλησίαν μὲ τοὺς ἐργάτας αὐτῆς, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὑς, ὄχι διὰ ν᾿ ἁπογοητευθῶμεν, ἀλλὰ διὰ νὰ ἑτοιμασθῶμεν καὶ ἑτοιμάσωμεν τοὺς ὑφ᾽ ἡμᾶς χριστιανοὺς διὰ τὴν ἁτομικὴν ἢ καὶ γενικὴν ἔξοδον ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου, κηρὐττοντες μὲ παρρησίαν τὴν μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν εἰς τὸν Θεόν, λέγοντες ὰφόβως τὴν ἀλήθειαν, ὅτι διανύομεν ᾶποκαλυπτικοὺς καιρούς, καὶ ἂς ἀκούσωμεν διὰ τὴν ἁλἡθειαν τὰ εἰρωνικὰ σχόλια τῶν νεκρῶν πνευματικῶς ἀνθρώπων, ὧν τὰ ὀνόματα οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν βίβλῳ ζωῆς.

Παρακαλῶ ὅλους τοὺς ἀγαπῶντας ἐν ἄληθείᾳ τὸν Κύριον μὰς ὄχι νὰ ἀναγνωρίσουν ὥς αλάνθαστα αὐτά ποὺ γράφω, διότι ὡς ἀτελὴς ἄνθρωπος γράφω «ἐκ μέρους γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν» λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Α΄ Κορινθ. 13, 12) ἂλλα διἁ να προσέξουν, μελετήσουν καὶ φιλοσοφἡσουν ἐπὶ τῶν συγχρόνων γεγονότων καὶ φαινομένων ὡς καὶ ἐπὶ τῶν σχετιζομένων μὲ αὐτοὶ χωρίων τῆς Γραφῆς.

 Διὰ τοῦ παρόντος παρέχομεν μίαν ἀφορμὴν προς μελέτην τῶν σημείων τῶν καιρῶν, ἵνα μὴ καταλάβῃ ἡμᾶς τὸ κακόν, ὥσπερ ἐν ἡμέραις Νῶε, λόγῳ τῆς ἐπιφυλακτικότητος καὶ ἀδιαφορίας, ἣν δεικνύομεν ὅλοι μας διὰ τα σημεῖα ταῦτα, ἂν καὶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου περὶ τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν θ᾽ ἀποδειχθῇ ὁπωσδήποτε ἀδιάψευστος.

Οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς δὲν θὰ θελήσουν ν᾿ ἂνανἡψουν, να μετανοἠσουν καὶ να ἐπιστρέψουν εἱς τὸν Κύριον, ἀλλὰ θα διέρχωνται τὴν ζωήν των ἐν πνευματικῇ ἀδιαφορίᾳ, ἀμεριμνησίᾳ καὶ πωρώσει, ὡς νὰ μὴ συμβαίνῃ ἢ να μὴ πρόκηται να συμβῇ τίποτε περὶ αὗτοὑς. «᾿Ώσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ, τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες... καὶ ΟΥΚ ΕΓΝΩΣΑΝ ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,38-39).