ΜΕΡΟΣ Ά - ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ ( ΜΕΡΟΣ 2ο)

 

Αρχη τῆς ἰδέας περὶ βασιλείας τοῦ Κυρίου εἰς τὴν γῆν (Παπίας - Κἠρινθος) 

Ο Παπίας ὑπῆρξε μαθητὴς τοὔ ᾽Αποστὁλου Ἰωάννου και ἐχρημάτισεν ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως ἀρχὰς Β΄ αἰῶνος. Σύγχρονος του ὑπῆρξε καὶ ὁ Κήρινθος. 

Οὗτοι ἐπρέσβευον, στηριζόμενοι εἷς το Κ’ κεφάλαιον τᾗς Ιερἆς Ἀποκαλύψεως, ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πρὸ της Δευτέρας Παρουσίας θὰ βασιλεύσῃ εἰς την γῆν επι χίλια ἔτη. Η ιδέα ἐθεωρήθη ἀπὸ τοὺς συγχρὁνους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἰρετικἤ καὶ διὰ τὰς ἰδέας αυτάς, ὡς καὶ ἄλλας τινάς, ἀπεβλήθη καὶ ὁ Παπίας καὶ ὃ Κἡρινθος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὁ ἐπιφανὴς καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν ͵ Χρίστος Ανδρούτσος γράφει σχετικῶς ἐν τῇ δογματιχῇ αὐτοῦ: «Βεβαίως ο  Χιλιασμός, ἡ ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ Κ΄ κεφαλαίου της ᾽Αποκαλύψεως δόξα ὅτι ὁ Θεὸς κατὰ πρῶτον θὰ αναστήσῃ τους δικαίους και θα βασιλεύση μετ' αυτών χίλια έτη επί της γης, κατά τας πολυειδής αυτού μορφάς, παρεμβάλλει  μεταξύ της ἀναστάσεως των δικαίων και κρίσεως χιλιετές διάστημα βασιλείας τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἦττον υλικἣς, καθ’ ὅσον δηλαδή η ἐν τῇ χιλιετηρίδι ταυτῃ εὐφροσύνη τῶν δικαίων παρἱσταται ἐπὶ τὸ πνευματὶκώτερον η ἐπὶ τὸ ὑλικώτερον· ἐναντίως ὅμως πρὸς τὴν Γραφήν, γινώσκουσαν μίαν μόνην ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ μίαν καθολικήν κρίσιν καὶ μετ᾿ αὐτην μακαριότητα ή κόλασιν αἰωνίαν, καὶ πρὸς την ἱερὰν Παράδοσιν, εν ῃ ὁ χιλιασμὸς εὑρὼν καὶ κατ’ αρχάς πολεμίους, ως τὸν Διονύσιον Αλεξανδρείας, τὸν Ωριγένην καὶ ἄλλους, ἀπὸ τοῦ 4ου αἰῶνος ἕκλεἱπει τελεἷως, ἵνα ἀναφανῇ ἐν πολυειδέσι μορφαῖς παρὰ τοῖς ἀναβαπτισταίς και αλλοις την τελευταιαν εκατονταετηριδα θεολόγοις» ( Δογματικἡ ἔκδ. 1956, σελ. 440). ”Εγραψε βεβαἰως καὶ εἷς Άγιος, ο απολογητής και φιλόσοφος Ιουστίνος. Ούτος όμως, εκτός απο τας λανθασμένας θέσεις, τας οποίας ἔλαβεν εις μερικά θέματα, ὡς εἰναι ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν (ὗπεστήριξεν ὅτι θὰ ἀναστηθῶμεν οπως εἴμεθα τώρα, παραβλἑπων τὸ τοῦ Κυρίου «ὡς ἄγγελοι Θεού ἔν ουρανῷ εἰσι» Ματθ. κβ' 30),ὲπεσεν ἔξω καὶ εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ τῆς ἑρμηνείας τοσον τοῦ Κ΄ κεφαλαίου τῆς Ιερᾶς ᾽Αποκαλύψεως , ὅσον καὶ τοῦ Ησαΐου ξε' 17,22, 25 περὶ δῆθεν βασιλείας του Χριστοῦ εἰς την γήν. ’Εντευθεν γράφει: «Και χίλια ἔτη ἐν Ἱερουσαλὴμ οἰκοδομηθείσῃ καὶ κοσμηθεἱσῃ...»͵ «Καὶ ἔπειτα καὶ παρ’ ἡμῖν ἀνήρ τις, ὦ ὄνομα ᾿Ιωάννης, εἷς τῶν ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ἐν ἀποκαλύψει γενομένῃ αὐτῷ χίλια ἔτη ποιήσειν ἐν Ἱερουσαλὴμ τοὺς τῷ ἡμετέρῳ Χριστῷ πιστεύσαντας προεφήτευσε...». ”Επεσαν ἐπἱσης ἕξω εἰς τοὺς ὑπολογισμούς των ὅ λεγόμενος Βαρνάβας εἱς την ἐπιστολήν του, ὁ Εἰρηναῖὸς καὶ ὁ Ιππόλυτος. 

Ούτοι υπεστήριξαν, οτι το τέλος του  κόσμου θα γίνῃ τὸ 600 μ.Χ., συμπλῃρουμένων των εξ χιλιετηριδών  ἀπο Αδάμ . Καὶ ο ὅσιος Εὐφραὶμ. λέγει,  οτι ἣ ἔμφἀνισις τοῦ  Αντιχρίστου καὶ ἢ Παρουσἱα τοῦ Κυρίου θα ἐγίνετο μετά την κατάλυσιν τῆς Ρωμαϊκἧς Αὐτοκρατορἵας!

Κατὰ ποῖον δὲ τρόπον ἐχαρακτηρίσθησαν αἱ ἰδέαι αὖταἷ, μᾶς πληροφοροῦν οἱ ἱστορικοὶ Διομἡδης Κυριακὄς ἐν τῇ ἓκκλησιωστικῇ αὐτοῦ ἱστορίᾳ (τόμος Α΄. σελ. 147. ᾽Αθἦναι 1897) και ὃ Φιλἁρετος Βαφεἱδης ἓν τῃ Ἐκκλησιαστικᾗ αὗτοῦ ἱστορἱᾳ (τόμος Α ,.σελ 199)