ΜΕΡΟΣ Ά - ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ ( ΜΕΡΟΣ 3ο)

Τί ἔγραψαν οἱ Πατέρες τῆς ’Εκκλησίας 

Περὶ ᾽Αντιχρίστου καὶ Δευτέρας Παρουσιας του Κυρίου καὶ ὄχι περὶ ἐπιγείου Βασιλειας του Χριστοῦ ή μεσοβασιλείας (σ.ι σήμερα ευρέως γνωστή ως "αναλαμπή της Ορθοδοξίας") έγραψαν εκτεταμένως πολλοὶ Πατέρες της Εκκλησίας, ως ο Άγιος Ειρηναίος, ο Άγιος Ιππόλυτος, ο όσιος Ευφραίμ, ὁ Κυριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Οἰκουμένιος, ο Θεοφύλακτος Βουλγαρἷας, ο Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς καὶ πολλοὶ ἄλλοι. 

Καί ο μέν Άγιος Ειρηναίος, όσον και ο Άγιος Ιππόλυτος (β΄ και γ΄ αιών), έγραψαν περί του τέλους του κόσμου ᾽ορθοδόξως, παρά τάς πληροφορίας, ότι είχον παρασυρθεί εις τον Χιλιασμόν των προηγουμενων.

 Ο Άγιος Ειρηναίος μάλιστα, όχι μόνον δέν παρεδέχθη τάς χιλιαστικάς ιδέας και δοξασίας, άλλ' έγραψεν, ότι ίσως το τέλος τοῦ κόσμου θα γίνῃ πρός τὸ τέλος τῆς ἕκτης χιλιετηρίδος ἀπὸ κτίσεως κόσμου, ἤτοι τὸ 600 μ.Χ. (ὡς ἀνωτέρω ἐσημειὡσαμεν), ἐπειδή εἷς ἓξ (6) ημέρας ἔγινεν ὁ κόσμος, τήν δέ εβδόμην ο Κύριος ανεπαύθη από πάντων των ἔργων αυτού. Ὁ δὲ Ἱππόλυτος έχει ἀφιερώσει λόγον εἷς το τέλος του Κόσμου καὶ τὸν ’Αντἱχριστον, χωρὶς να ἀναφερθᾖ κἂν εἰς βασιλεἱαν τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ὁ ᾿Ανδρἑας, ὁ ὁποῖος ἔζησε τον 6ον αἰῶνα, καὶ ὁ ᾽Αρἑθας, ὁ ὁποῖος ἔζησε τον 9ον αἰῶνα, ἐπίσκοποι ἀμφότεροι Καισαρείας, γράψαντες ἑρμηνείαν ἐπὶ τῆς ᾽Αποκαλὐψεως, λέγουν ὅτι τὰ χίλια ἔτη τοῦ δεσἵματος τοῦ Σατανᾶ είναι ἀπὸ τῆς σταυρικής θυσίας του Κυρίου μέχρι της Δευτέρας αὐτού Παρουσίας κατὰ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, «Νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἓκβληθήσεται ἔξω» ( Ιωαν. ιβ' 31). Δηλαδή η ἀπόλυτος ἐξουσία του Σατανά, την ὁποιαν είχε προ της ἐλεύσεως καὶ τῆς σταυρικἧς θυσίας τοῦ Κυρίου, κατελύθη καὶ ἐδεσμεύθη, ὅπως λέγει καὶ ἡ Ἐκκλησία εἰς τας εὐχας της ἐπὶ τῶν κοιμηθέντων: « Ο τον θάνατον καταπατἡσας καὶ τον Διάβολον καταργήσας». 

Δόγμα της Εκκλησίας είναι, οτι πρό Χριστού οι πάντες επορεύοντο εις τον Άδην, μηδέ του μεγαλυτέρου αγίου ἐξαιρεθέντος, τοῦ Τιμἷου Προδρόμου, διότι ἐξαγορὰ διὰ τοῦ παναγἷου Αἵματος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶχεν ἀκόμη γίνει. Αὐτη ἡτο ἡ ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ, η ὁποία διὰ τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου ἐδεσμεὐθη μέχρι τῶν παραμονῶν τῆς δευτέρας Παρουσἷας του Κυρίου ἣμων Ιησού Χριστοῦ. 

Τότε θὰ λυθῇ ὁ Σατανᾶς ἐπὶ ὀλίγον χρόνον, θὰ λάβη μεγάλην εξουσίαν, και θα πολεμήσῃ λυσσωδώς τον κόσμον, ἰδίως τοὺς πιστούς, «ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρόν έχει» (᾽Αποκ ιβ' 12) (Ιδέ περισσότερα εις το ημέτερον βιβλίον «᾽Ανησυχητικἁ σημεῖα τῶν καιρῶν»). 

Η ἑρμηνεἷα αὐτὴ τἧς δεσμεὐσεως τοῦ Σατανᾶ ἐπὶ χἶλια έτη, δηλαδή κατά την αυτήν περίοδον, κατα την οποἱαν βασιλεὐουν εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ χἷλια ἔτη «ΑΙ ΨΥΧΑΙ τῶν πεπελεκισμἐνων διὰ τον λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ την μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ» (᾽Αποκ. κ΄ 4), καίτοι 'ορθοτέρα, ὅλἷγους εύρεν οπαδούς (σ.ι τα χρυσά κουτάλια στην παρούσα ζωή που αναμένουν οι οπαδοί της "αναλαμπής" είναι απείρως ελκυστικότερα). Ούτω μετά πάροδον πολλῶν εκατοντάδων ετών και πάλιν ανεβίωσαν αι παλαιαί δοξασίαι, στηριζόμεναι εἰς τὸ προσφιλέστατον κ΄ κεφάλαιον τῆς ’Αποκαλύψεως. Ὁ ᾽Απὅστολος Μακράκης ἀνανέωσε τὴν ἐγκαταλειφθεῖσαν ἰδέαν, τροποποιήσας αὐτὴν ἐπὶ το πνευματικώτερον.