ΜΕΡΟΣ Ά - ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ ( ΜΕΡΟΣ 4ο)

 

Οἵ Μάρτυρες τοῦ ’Ιεχωβά καὶ αἱ δὶαφοραἰ μεταξὺ παλαιὤν καὶ συγχρόνων ὀπαδῶν τῆς χιλιετίας ἢ μεσοβασιλείας 

Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά ή Χιλιασταὶ εἶναι ἡ γνωστὴ σατανικἤ αἵρεσις, ἣ χειροτἑρα πασῶν τῶν αἰρέσεων. Μεταξὺ ἄναριθμἡτων ἀνοησιῶν, τάς ὁποίας διδάσκουν, σπουδαιοτέρα κατ’ αὐτοὺς εἶναι ἡ διδασκαλία περὶ χιλιετοῦς βασιλεἱας. Πιστεύουν εἰς χιλιετἧ κατ᾽ ἀρχὰς βασιλεἰαν του Χριστοῦ εἰς την γῆν με ανάστασιν τῶν δικαἱων χιλιαστών, καὶ ἔν συνεχείᾳ εἷς αἰωνίαν ζωήν επὶ τῆς γῆς, πλήρη υλικῶν ἀπολαύσεων καὶ διασκεδάσεων, στηριζόμενοι καὶ αὖτοὶ εἰς το τόσον παρανοηθὲν Κ΄ κεφάλαιον της ᾿Αποκαλύψεως. Σύγχρονος μὲ την ἐμφάνισιν τῆς σατανικἦς αυτής αιρέσεως του Χιλιασμού ῆτο ο μεγας όντως ανήρ Απόστολος Μακρακῆς, εις τον οποίον πολλά οφείλει η νεωτέρα Χριστιανικῆ ἀναγέννησις καὶ κίνησις εἰς τῆν Ἑλλάδα. 

Ούτος τῆν εγκαταλειφθείσαν θεωρίαν περὶ χιλιετοῦς βασιλείας, τῆν ὁποίαν πρῶτοι ἐπανέφεραν οἱ σκοτεινοὶ Σπουδασταὶ τῶν Γραφῶν ή Μάρτυρες τοῦ ’Ιεχωβᾶ, ἀνενέωσε μὲ πολλάς διαφοροποιῆσεις, ενώ οι λεγόμενοι Σπουδασταί των Γραφῶν ή Μάρτυρες του Ιεχωβά αντιγράφουν εν πολλοίς τῆν θεωρίαν του Παπίου, Κῆρίνθου καὶ των Μοντανιστών. 

Μεταξὺ τῶν σημερινῶν ὀρθοδόξων χιλιαστῶν διακρίνομεν ἄλλους μὲν να παραδέχωνται τὴν θεωρίαν τοῦ ᾽Αποστὃλου Μακράκῆ καὶ ἄλλους νὰ ὅμοιάζουν κατὰ πολὺ μὲ τοὺς ἀρχαίους, Παπίαν καὶ Κήρινθον.

Οἱ μὲν πρῶτοι πιστεύουν εἰς χιλιαστικῆν περίοδον, ἀλλ᾽ ἄνευ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν· οἱ λαοί, λέγουν, κατα κάποιον τρόπον μαγικὸν ῆ θαυματουργικὁν ῆ πρὸ παντὸς δι’ ἑνὸς καταστρεπτικοῦ πολέμου, κατὰ τον ὁποῖον θα ἐπέμβῃ ὁ Κύριος, θὰ μετανοῆσουν, καὶ ἐκτοτε θα ζοῦν επὶ τῆς γῆς ως άγιοι. ᾿Εν τῷ μεταξὺ θα ἕχῆ δεθῆ ο Σατανᾶς, ὥστε να μῆ ἐνοχλῇ κανένα. Καὶ μετὰ τὴν εὐτυχῆ χιλιετἷαν καὶ τοὺς εὐτυχεῖς ἀνθρώπους τῆς τότε ἐποχῆς, θα λυθῆ πάλιν ὁ Διάβολος, δια να ρίψη τὸν αγιοποιῆθέντα κόσμον ἐκ νέου εἰς το κακόν καὶ τὴν ἁμαρτίαν. καὶ να κάμη παλιν τὸν πλανῆτην γῆν Μαδιάμ.! 

Τότε εν θυμῷ καὶ ὀργῇ θα ἐλθῃ ὁ Κύριος ὡς Κριτῆς πλέον, διὰ νἀ κρίνῃ τοὺς ἐκ δευτέρου ἄπαστἁτας ἀνθρώπους! 

Ὑπάρχουν ἀκόμη ἕτεροί τινες, οἱ ὁποῖοι δίδουν ὅλως αὐθαιρέτως ἑρμηνείας, ἰδίας ἐπινοῆσεως. 

᾿Η ἰδέα, ἡ ὁποία εἰς πολλοὺς ἔγινε πεποίθησις καὶ πίστις , περὶ μιᾶς ἁπαραιτῆτου μεσοβασιλεἷας ῆ, κατ᾽ ἄλλους, μιας καθολικῆς ἔπικρατῆσεως τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ὡς βιώματος ὅλων τῶν κατοίκων τῆς γῆς ή τῆς ὃπωσδῆποτε κυριαρχίας τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ Σατανἆ καὶ τοῦ κακοῦ πρὄ τῆς Δευτέρας Παρουσἵας, ἦτο ἑπόμενον νᾶ ἐπῆρεάσῃ κάπως καὶ τῆν ἐπίσημον θεολογίαν. Οὕτως,“ όταν γράφουν μερικοί διὰ μίαν γενικὴν ἔπικρἁτησιν τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου εἰς ὅλον σχεδὸν τὸν πλανήτην ὡς βιώματος καὶ ὄχι βεβαίως κατ' όνομα, ολιγον αφἷστανται τῶν ἄλλων πολυμόρφων διδασκαλιών περί χιλιετοὐς μεσοβασιλείας.