ΜΕΡΟΣ Ά - ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ (ΜΕΡΟΣ 1ο)

'0 Χιλιασμὀς διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ ἡ λεγομένη μεσοβασιλεία .

Ζῶμεν εἷς πονηροὐς, χαλεπούς καὶ ἀποκαλυπτικούς καιροὺς μὲ πολλὰ ἐρωτηματικα καἰ πολλἦν αγωνἷαν καὶ ἀνησυχίαν. Εἷς’ εποχἡν, η ὁποἱα ἔχει ἄμεσον σχέσιν μὲ ἐσχατολογικάς προειδοποιήσεις καἰ ἀποκαλύψεις τοῦ Κυρίου, λόγω της πρωτοφανούς ἀποστασίας τοὗ κόσμου καὶ ἀποχαλινώσεως καἰ διαλύσεως τῶν πάντων. Καὶ ἐνῷ παρὰ τῷ ἁπλοϊκᾧ λαῷ ευρίσκει κανεὶς σοφὰς γνώμας καὶ ἁγίας ἀνησυχίας ὡς προς την πορεἱαν τοῦ σημερινοὗ κοσμου, ἀντιθέτως εἰς Πατριάρχας, Αρχιεπισκὁπους , Ἐπισκόπους, Ἱερεῖς, θεολόγους καἰ λοιπούς ἐντεταλμένους ν᾽ ἀγρυπνοῦν, ερευνοὗν καὶ' διαφωτίζουν τον κοσμον περὶ τῆς πρωτοφανούς ἀποστασίας καὶ τῶν ἐξ αὐτῆς δεινῶν καὶ του ἐπερχομένου ολέθρου ολοκλήρου τοῦ Πλανήτου, ὓπἀρχει κλασσικἤ ἀδιαφορἱα. Οὕτως ἐφαρμὁζεται τὸ τοῦ Κυρίου : «᾽Απέκρυψας ταῦτα ἀπο σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» (Ματθ. ια’ 95). 

’Εκτός τῆς ἄδιαφορἵας, ἔχομεν καὶ μίαν μικράν μερίδα ἀνθρώπων, τῶν ὁποίων τὸ ραντάρ τῆς ψυχἤς συλλαμβάνει σήματα, αλλα πολὺ συγκεχυμένα. Ἐντεῦθεν αἰσθάνονταν μὲν τα τρομερά σημεῖα τῶν καιρῶν, ἀλλ᾽ ἐπειδή ἔχουν ἰσχυράν προσωπικήν ἐπιθυμἷαν να ἴδουν εἰς τον Πλανἡτην μας ἀποκαθισταμἑνην τὴν βασιλεἱαν τοῦ Χριστοῦ πρὸ τἧς Δευτέρας Παρουσἰας, ἐνισχυὅμενοι καὶ ἀπὸ διαφόρους ψευδοπροφητείας, ὡς καὶ παρανοημένα ἁγιογραφικἁ χωρἱα, παραβλέπουν καἱ διαστρέφουν τὰ τρομερἁ καἰ ἐξόφθαλμα σημεῖα, που προειδοποιοῦν διὰ τον ἔρχομον τοῦ Κυρἱου. ᾿Εντεῦθεν ἑκάστοτε, ἰδίως δὲ σἢμερον, ἐπιστρατεύουν ὅλα, τὰ συναφῆ χωρια τῆς Γραφἦς, μαζὶ μὲ ἀνωνύμους και ψευδωνύμους προφητείας, καὶ γράφουν, ὅτι τὰ σημεῖα τῶν Καιρῶν (τα οποία ὄντως ἐπληθύνθησαν εἰς τὰς ἡμέρας μας ) δὲν ἔχουν σχέσιν μὲ την Παρουσἱαν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ μὲ την ἐγγίζουσαν Βασιλεἱαν Του ἐπὶ τῆς γῆς! Καὶ ἄλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν φρονοῦν, ὅτι ἡ βασιλεία αὐτη θὰ εἶναι μικροῦ διαστήματος· άλλοι  μεγάλου, και άλλοι αιωνίου.(Βλέπε βιβλίον Γεωργίου Λιλἦ «Αἱ δύο βασιλεῖαι», Κόρινθος 1974). 

Την αυτήν περίπου θεωρίαν έχουν και τινες ημέτεροι και ξένοι θεολόγοι, κυρίως προτεστάνται, ὡς ὁ Σ. Ζωδιάτης.

 Ὅπως εἰς την αρχήν τοῦ προλόγου αναφέρομεν, ο Χιλιασμός υπο ἤπἰαν μορφήν ἧτο μᾶλλον μία διάδοχος κατάστασις καὶ ἓν κατάλοιπον τῶν ἐσφαλμἑνων μεσσιακῶν αντιλήψεων των Εβραίων, οτι δηλαδή ο Μεσσίας ειναι επίγειος βασιλεὺς καὶ κοσμοκράτωρ. Τα κατάλοιπα ταῦτα πολὺ συντόμως ἐνισχύθησαν, εὐθὺς αμἑσως κατα τοὺς μεταποστολικούς χρόνους, απὸ παρερμηνεἴαν του περιφἡμου Κ' Κεφαλαἷου τἧς ᾽Αποκαλύψεως. το ὁποῖον ὁμιλεῖ διὰ χιλιετἦ βασιλειαν του Χριστού , αλλα πνευματικήν με τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια το ονομα Του, των δικαίων καἰ μαρτύρων της πίστεως.

Γενικώς η ἐλευσις του Κυρίου πάλιν εις την γην ευθύς ἐξ ἀρχής υπήρξε το ἀντικείμενον σκέψεων καἰ ὀνείρων  των οπαδών του Χριστού. Ήτο μια ζωηρά επιθυμία, η οποία  εφλὁγιζε τας καρδίας  των πιστών, τροφοδοτούμενη ἀπὸ παρανοηθεἱσας ᾽Αποστολικάς προφορικάς καὶ γραπτἂς διατυπὡσεις γύρω απο την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρἷου εις την γήν, ως του Αποστόλου Ιακώβου, « Η παρουσία του Κυρίου  ήγγικεν», «᾿Ιδου, ὁ Κριτής προ των θυρών ἕστηκεν» (Ιακ. ε' 8,9), και του Αποστόλου Παύλου, «ὁ Κύριος ἔγγύς» (Φιλιπ. δ' 5), «ἥμεῖς οἱ ζῶντες οἱ παραλειπόμενοι την παρουσίαν τοῦ Κυρἷου» (Α΄ Θεσσ. δ΄ 15). Οἰ πιστοὶ ἤδη απο τότε ανέμενον πολὺ συντόμως την δευτέραν Παρουσίαν, ὥστε νὰ παραλύῃ πᾶσα ἄλλη ἄπασχὁλησις αὐτῶν. Τοῦτο ἠνάγκασε τὸν ᾽Απὁστολον Παῦλον νἀ ἀπευθύνῃ τὴν Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολήν, ὅπου ἀνατρέπει την ἑσφαλμένην ἰδέαν αὐτῶν, γράφων καὶ παρακαλῶν: «Μη τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτἂν μη ἔλθῃ η ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ο ἅνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὀς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ υπεραιρὁμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ὴ σέβασμα» (Β' θεσσ. β’ 3-11). 

Παρά τας ἐξηγήσεις ὅμως τοῦ Ἀποστόλου, αἱ ἰδέαι περὶ ἐπικειμένης Παρουσίας τοῦ Κυρίου, μετὰ πάροδον μερικῶν δεκάδων ἐτῶν, ἔλαβον περισσοτέραν διάδοσιν καἰ διαφοροποίησην ἐν τῷ προσώπῳ τῶν μεταποστολικῶν ἀνδρῶν, ὡς τοῦ Παπἱου καὶ Κηρίνθου, καὶ ἐν συνεχείᾳ τῶν Μοντανιστών.