ΜΕΡΟΣ Ά -Τὸ γενικὸν πνεῦμα τῆς ᾿Εκκλησίας διὰ µέσου τῶν αἰώνων (Μέρος 8ο)

Τὸ γενικὸν πνεῦμα τῆς ᾿Εκκλησίας διὰ µέσου τῶν αἰώνων 

᾿Η πίστις της Εκκλησίας ἀπ αὑτὰ ἀκόμη τὰ σπάργανα της ῆτο πάντοτε, ὅτι ὁ Κύριος ὁπωσδῆποτε θὰ ἐπανὲλθῃ εἰς την γῆν την ἡμέραν, την ὁποίαν ἔχει ὁρίσει διὰ νὰ κρίνῃ τὸν κόσμον. Οὐδέποτε η Εκκλησία ἐπίστευσεν, ὅτι πριν έλθη η Δευτέρα Παρουσία θὰ ὑπάρξῃ χρονικὴ περίοδος, κατὰ την ὁποίαν θά ἁγιοποιηθῇ ὁ κόσμος, καὶ ὅτι κατόπιν θὰ παρασυρθῇ ἐκ νέου, θα ἀποστατήσῃ, θὰ ἐκμαυλισθῇ καὶ θὰ σατανοποιηθῇ. Ἡ πίστις αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν στηρίζεται εἰς ἀόριστα πράγµατα ἀλλ᾽ εἰς τῆν Παράδοσιν καὶ ἰδίως εἰς τῆν Καινήν Διαθήκην. Καὶ οἱ ἅγιοι μεγάλοι Πατέρες καὶ η Καινή Διαθήκη, οὐδαμοῦ ἀναφέρουν περὶ μεσοβασιλείας. Οἱ ᾿Απόστολοι Παὔλος καὶ Ιάκωβος ὁμιλοῦν καθαρῶς περὶ τοῦ ἐπικειμένου ἐρχομοῦ τοῦ Κυρίου. 

Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀφιέρωσεν ὁλόκληρον κεφάλαιον εἰς την Δευτέραν Παρουσίαν, μὲ ἐξαγγελίαν ὅλων τῶν σημείων ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς, τὰ ὁποῖα θὰ προηγηθοῦν αὐτῆς. ᾽Αλλὰ καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες Ειρηναῖος, Ἱππόλυτος, Ἐφραίμ, Κύριλλος Ἱεροσολύμων καὶ Δαμασκηνὸς ἔγραψαν θαυμασίους λόγους εἰς την Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου. Η δογματικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οὐδὲ λέξιν ἀναφέρει διὰ μίαν ἔνδοξον μεσοβασιλείαν. 

Πρὸς στήριξιν τῶν ἀπόψεών των οἱ ὀπαδοί τῆς μεσοβασιλείας, ἐκτὸς τοῦ περιφήµου κ΄ κεφαλαίου τής ᾽Αποκαλύψεως, ἐπικαλοῦνται καὶ τά ἑξῆς συνήθως χωρία: «Γενήσεται µία ποίµνη εἷς ποιμήν» (Ιωάν. ί 16), «Ἑλθέτω ἡ βασιλεία σου» (Ματθ. στ΄ 10), «Κηρυχθήσεται τοῦτο το εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλη τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν »(Ματθ. κδ' 14), «ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ καὶ οὕτω πᾶς Ἴσραήλ σωθήσεται» (Ῥωμ. ία 25- 26). ᾿Εκεῖνο ὅμως, τὸ ὁποῖον χρησιμοποιεῖται ἐπιμόνως, εἶναι τὸ Ἡσαΐου κδ’1-4: «᾿Ιδοὺ Κύριος καταφθείρει τὴν οἰκουμένην...οἱ δὲ καταλειφθέντες ἐπὶ τῆς γῆς εὐφρανθήσονται ἅμα τῃ δόξῃ Κυρίου» (ἰδὲ ὁλόκληρον τὸ κδ΄ κεφάλαιον). 

Ημεῖς συμφωνοῦμεν μὲ τὸ χωρίον τοῦτο, ὅτι ὄντως δηλαθὴ ὃ Κύριος θὰ καταφθείρῃ τὴν γῆν εἰς τὸ τέλος τοῦ κόσμου καὶ τελείως θὰ ἐρημωθῇ καὶ θὰ καταστραφῇ ἢ γη. 

᾿Αλλὰ διαφωνοῦμεν ὡς πρὸς τὸ ὅτι οἱ καταλειφθέντες ἐπὶ τῆς γῆς ἐκ τῆς φοβερᾶς καταστροφῆς θὰ ζοῦν μετὰ τοῦ Κυρἷου ἐν τῇ καταστραφείσῃ γῇ. 

Τὸ χωρίον φαίνεται νὰ λέγῃ, ὅτι μετὰ τὴν καταστροφὴν καὶ τὴν ἐρήμωσιν οἱ ὀλίγοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θα ἀπομείνουν, θά εὐφρανθοῦν μᾶλλον ἅμα τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς δεδοξασμένης Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Τὸ ἐν λόγῳ χωρίον ἔχει καταπληκτικὴν ὁμοιότητα μὲ τὸ τοῦ Παύλου: « ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α΄ Θεσσ. δ΄ 17). Θὰ εὐφρανθοῦν, λοιπόν, ὅσοι ἐπιζήσουν, ἅμα τῇ ἐμφανίσει τοῦ Κυρίου, διότι θὰ ἴδουν τὸν Κύριον κατερχόμενον ἐν δόξῃ νὰ τοὺς παραλάβῃ καὶ ὄχι διότι ἐπὶ τῆς καταστραφείσης καὶ ἐρημωθείσης γῆς οἱ ἐλάχιστοι κάτοικοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐναπομείνουν, θὰ διάγουν βίον ἅγιον εἰς μίαν δῆθεν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς ἐπὶ μακρὰν περίοδον. Τὸ δὲ σπουδαιότερον, ὃ Προφήτης προεξαγγέλλει κατόπιν τὴν ὁλοσχερῆ καταστροφὴν τῆς γῆς: «Πεσεῖται καὶ οὗ μἡ δύνηται ἀναστήναι· κατίσχυσε γὰρ᾽ ἐπ᾽ αὐτῆς ἣ ἀνομία» ( Ἣσ. κδ΄ 20, Ἰδὲ και Β' Πέτρ. γ΄ 10). Ἡ γῇ, δηλαδῇ, μετὰ τὴν ὁλοσχερῇ καταστροφὴν θὰ πέσῃ καὶ δὲν θά σηκωθῇ πάλιν. Αρα ἔχομεν τὸ τέλος τοῦ κόσμου καὶ ὄχι τὴν ἁγιοποίησίν τοῦ μετὰ τὴν περιγραφομένην καταστροφήν. Τὸ ὅτι τὸ κδ΄κεφάλαιον τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου ὁπωσδήποτε ἀναφέρεται εἰς τὴν συντέλειαν τοῦ κόσμου μὲ τὴν ὁλοσχερῇ καταστροφὴν καὶ ἐρήμωσιν τῆς γῆς ὑποστηρίζουν καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἔκκλησίας, ὡς ὁ Κύριλλος ᾿Αλεξανδρείας. «Τοῦ Θεοῦ ἐπάγοντος τὴν ὀργήν, καὶ τὴν ἑκάστῳ πρέπουσάν τε καὶ ὁφειλομένην ἐπιτιθέντος κόλασιν, ἀπογυμνοῦται τῶν κολαζομένων τὸ πρόσωπον (ἀνακαλύψει τὸ πρόσωπον αὖτῆς)... τὸ διασπαρήσεσθαι δὲ τοὺς ἐνοικοῦντας ἕν τῇ γῇ κατασημαίνειεν ἂν τὸ διαιρεθήσεσθαι καὶ τοῦτο διδάξει σαφῶς ὃ Σωτὴρ λέγων, ὅτι, ὅταν καθίσῃ ὅ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Οὐκοῦν ἀντὶ τοῦ διελεῖν, ἤτοι ἀπομεριεῖν τοὺς ἐνοικοῦντας ἐν τῇ γῇ, τὸ διασπερεῖ τέθεικεν ἐν αὐτοῖς. Προσθήσομεν δὲ τοῖς εἰρημένοις κἀκεῖνο. Κατὰ γάρ τοι τὸν τῆς συντελείας τοῦ παρόντος αἰῶνος καιρὸν καταπεμφθήσονται μὲν εἰς Άδου κολασθησόμενοι οἵτινες τῶν ἐκτόπων ἐπιτηδευμάτων γεγόνασιν ἐρασταί. Οἵ γε μὴν καταλειφθέντες, τοῦτ᾽ ἔστιν οἱ δίκαιοι, εὐφρανθήσονται ἅμα τῇ δόξῃ τοῦ Κυρίου· συνέσονται γὰρ τῷ Χριστῷ, ὅς ἔστι δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός» ( Κύριλλος). «Καὶ ἢ γῇ πεσεῖται καὶ ού μἢ δύνηται ἀναστῆναι· κατίσχυσε γὰρ ἐπ᾽ αὐτῆς ἣ ἀνομία» (Ἢσ. κδ΄. 20). (Ιδὲ καὶ ὑπόμνημα εἰς τὸν Προφήτην Ἡσαῖαν Π. Τρεμπέλα, σελ. 267-277). 

᾿Επίσης ἕτερον χωρίον τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου, τὸ ὃποῖον παρέσυρε τοὺς πρώτους χιλιαστάς, καὶ αὐτὸν ἀκόμη τον μάρτυρα καὶ φιλόσοφον ᾿Ιουστῖνον (Β΄ αἰών), ὡς καὶ ἀλλαχοῦ ἐσημειώσαμεν, χρησιμοποιεῖται δὲ καὶ ὑπὸ τῶν σημερινῶν χιλιαστῶν καὶ λοιπῶν ὀπαδῶν τἧς μεσοβασιλείας, εἶναι τὸ Ἣσ. ξε΄ 17-25: «ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἣ γἥ καινὴ καὶ οὐ μή μνησθώσι τῶν προτέρων... ὅτ' ἰδοὺ ἐγὼ ποιῷ ἀγαλλίαμα Ιερουσαλὴμ καὶ τὸν λαόν μοὺ εὐφροσύνην... καὶ οὐκ ἔτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ... καὶ οἰκοδομήσουσιν οἰκίας καὶ αὐτοὶ ἐνοικήσουσι... τότε λύκοι καὶ ἄρνες βοσκηθήσονται ἅμα, καὶ λέων ὡς βοῦς φάγεται ἄχυρα». Τοῦτο, περισσότερον συμβολικόν, εἶναι ὁλοφάνερον τί ἐννοεῖ, ἐὰν ἐνθυμηθῶμεν τὸν ᾿Απόστολον Πέτρον, ὃ ὁποῖος λέγει: «καινοὺς οὐρανοὺς καὶ καινὴν γῆν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ»- (Β’ Πέτρου γ΄ 13). ᾿Επίσης ὁ Άγιος ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος ὅμιλεῖ περὶ νέας Ἱερουσαλήμ: «Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν... καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν “Ἱερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ» (᾽Αποκ. κα΄ 1-2). 

Έχομεν πλήρη συμφωνίαν μεταξὺ τοῦ Προφήτου Ἡσαΐου καὶ τοῦ ᾿Αποστόλου Πέτρου καὶ τοῦ ᾿Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου· καὶ οἱ τρεῖς διὰ τὴν ἰδίαν καινὴν γῆν, καὶ τον ἴδιον καινὸν οὐρανὸν καὶ τὴν ἰδίαν νέαν Ιερουσαλὴμ συμβολικῶς καὶ μεταφορικῶς ὁμιλοῦν. Εκτὸς τούτων καὶ οἱ Πατέρες τῆς Εκκλησίας τὸ αὐτὸ λέγουν διὰ τὸ ξε΄ κεφάλαιον τοῦ Ἡσαΐου. «᾿Επισημήνασθαι δὲ ἀναγκαῖον, ὅτι ταῦτά τινες τῶν ἐξηγητῶν ἀνάγουσι τοῖς καιροῖς, οὐ τῆς ἐπιδημίας μᾶλλον, ἀλλὰ τοῖς ἐσομένοις μετὰ τὸν αἰῶνα τὸν ἐνεστηκότα· ἔσεσθαι γὰρ τοὺς δικαίους ἐν εὐφροσύνῃ καὶ χαρᾷ φῆσι καὶ εν ἀτελευτήτοις τρυφαῖς, πνευματικαῖς δηλονότι» (Κύριλλος ᾿Αλεξανδρείας).