ΜΕΡΟΣ Ά -Δέσμευσις τοῦ Σατανᾶ εἷς τὴν γῆν καὶ βασιλεία ψυχῶν εἷς τὸν οὐρανόν. 'Η πρώτη καὶ ἦ δευτέρα ἀνάστασις. (Μέρος 10ο)

Δέσμευσις τοῦ Σατανᾶ εἷς τὴν γῆν καὶ βασιλεία ψυχῶν εἷς τὸν οὐρανόν. 'Η πρώτη καὶ ἦ δευτέρα ἀνάστασις. 

Εἰς πολὺ μεγάλην ἀπορίαν εὑρίσκομαι, ὅταν σκέπτωμαι, πῶς τόσοι παλαιοὶ καὶ σύγχρονοι ἑρμηνευταὶ τοῦ περιλαλήτου κ΄ κεφαλαίου τῆς᾿Αποκαλύψεως περὶ τῆς δεσμεύσεως τοῦ Σατανᾶ καὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Κυρίου ἐπὶ χίλια ἔτη δὲν παρετήρησαν τὴν τεραστίαν διαφορὰν ποὺ παρουσιάζουν μεταξύ των τὰ χωρία τὰ ἀναφερόμενα εἰς τὰ δύο αὐτὰ θέματα. 

Πρῶτον μέν, τὸ ἕνα χωρίον τοῦ κ' κεφ. ὁμιλεῖ περὶ δεσμεύσεως τοῦ Σατανᾶ εἰς τὴν γῆν χίλια ἔτη, καὶ ἐν συνεχεία τὸ ἄλλο χωρίον ὁμιλεῖ περὶ βασιλείας ΨΥΧΩΝ ὄχι εἰς τὴν γῆν, ἀλλ᾽ εἰς τόν ΟΥΡΑΝΟΝ. Περἱ ψυχῶν πεπελεκισμένων ἀνθρώπων λέγει,  ὅτι ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη, 

«Καὶ εἶδον θρόνους (ποῦ ἦσαν οἱ θρόνοι;) καὶ ἐκάϑησαν ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ κρίμα ἐδόθη, αὐτοῖς καὶ τἀς ΨΥΧΑΣ τῶν πεπελεκισμένων διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ... Καὶ ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη» (᾽Αποκ. κ΄ 4). Ποἷοι ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἕτη; ᾿Εδῶ εἰς τὴν γῆν οἱ ἄνθρωποι, ἣ εἰς τὸν Οὐρανὸν αἱ μαρτυρικαὶ ψυχαί; ᾿Εδῶ βλέπομεν καθαρῶς, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲ τὴν δέσμευσιν ἐπὶ χίλια ἔτη τοῦ Σατανᾶ εἰς τὴν γῆν κάτω, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου τὴν κατόπιν χιλιετἣ αὐτὴν περίοδον βασιλείας τῶν ΨΥΧΩΝ εἰς τὸν οὐρανὸν μὲ τὸν Χριστόν. Πρόκειται περὶ τῶν ἁγίων, ιδίως τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοὐ Θεοῦ καὶ τὴν μαρτυρίαν τοῦ γλυκυτάτου ᾿Ιησοῦ, ποὺ βασιλεύουν μετὰ τοῦ Χριστοῦ, προγευόμενοι τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας. 

Έντεῦθεν εἶναι ὀρθοτέρα ἢ γνώμη τοῦ ᾿Ανδρέου καὶ τοῦ ᾿Αρέθα (6ος καὶ 9ος αἰών), ὅτι δέσμευσις τοῦ Σατανᾶ ἐπὶ χίλια ἔτη, εἶναι ἣ ἀπὸ τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας περίοδος, κατὰ τὴν ὁποίαν, ὡς ἀνεφέραμεν προηγουμένως ἐδεσμεύθη, ἣ πρὶν ἀπεριόριστος ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔλαβε μετὰ τὴν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων, ὁπότε οὐδεὶς ἐσώζετο ἐκ τῶν ἀνθρὦπων πρὸ Χριστοῦ μέχρι ποὺ ἐθυσιάσθη ο σαρκωθεὶς Θεὸς καὶ ἐξηγοράσθημεν διὰ τοῦ παναγίου αὐτοῦ αἵματος. Καὶ ἐδεσμεύθη τόσον πολὺ ὁ Σατανᾶς μὲ τόν σταυρικὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, ὦστε οὐδένα πλέον δύναται νὰ ὁδηγῇ εἰς τὴν κόλασιν, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν τὸ θελήσῃ μόνος του. Καὶ θὰ λυθῇ καὶ θὰ λάβη πάλιν μεγάλην ἐξουσίαν ὀλίγον χρόνον πρὸ τοῦ τέλους τοῦ κόσμου, ὥστε πρὸς τὸ τέλος τοῦ κόσμου ὀλίγοι καὶ μετὰ βίας θὰ σώζωνται! 

Κατὰ δὲ τὸν χρόνον, ποὺ εἶναι δεσμευμένος ὁ Σατανᾶς, ὅλοι οἱ ἀναγεννηθέντες ἐν Κυρίῳ, οἱ ἀναστηθέντες ἐκ τῆς ἁμαρτίας, ἐκ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, βασιλεύουν εἰς τὸν οὐρανὸν μετὰ τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ «χίλια ἔτη», δηλαδὴ κατὰ τὸ χρονικὸν διάστημα ἀπὸ τῆς σταυρώσεως ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ὁ ἀριθμὸς «χίλια», ὅπως καὶ ἄλλοι ἀριθμοὶ εἰς τὴν ᾿Αποκάλυψιν καὶ γενικώτερον εἰς τὴν Γραφήν, εἶναι σχηματικὸς καὶ συμβολικὸς καὶ δὲν πρέπει νὰ λαμβάνεται ἀκριβῶς. Σημαίνει γενικῶς καὶ ἀορίστως ἕν μακρὸν χρονικὸν διάστημα. Αὐτὴ εἶναι καὶ λέγεται πρώτη ἀνάστασις, πνευματικὴ ἀνάστασις ἐκ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. 

Ὁ ᾿Ανδρέας Καισαρείας χαρακτηριστικῶς λέγει! « Πρώτῇ, δὲ ἀνάστασις ἣ ἐκ νεκρῶν ἔργων ζωοποίησις· δευτέρα δὲ ἢ ἐκ φθορᾶς τῶν σωμάτων εἰς ἀφθαρσίαν μεταποίησις» (ἰδὲ καὶ βιβλίον πρωτοπρεσβυτέρου ᾿Ιωάννου Ρωμανίδου «Τό προπατορικὸν ἁμάρτημα», σελ. 126, καὶ ἡμέτερον βιβλίον «᾽Ανησυχητικὰ σημεῖα τῶν καιρῶν»). 

᾿Επαναλαμβάνομεν, ὅτι οἱ ἀναγεννηθέντες ἐν Χριστῷ, οἱ πιστοὶ Χριστιανοί, ἤδη ἔλαβον τὴν πρώτην ἀνάστασιν ἐκ τῇς ἁμαρτίας καὶ ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἀναχωροῦν ἐκ τοῦ θανάτου τῇς παρούσης ζωῆς διὰ τοῦ φυσικοῦ θανάτου εἰς τὴν ὄντως ἀληθινὴν ζωὴν, τὴν αἰωνίαν, βασιλεύουν μετὰ τοῦ Χριστοῦ, προγεύονται τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ἕως τῆς Β΄ Παρουσίας. Μεταβαίνομεν ἐκ τοῦ θανάτου, λέγει ὁ Κύριος, καὶ ὄχι διὰ τοῦ θανάτου, διότι τὴν παροῦσαν ζωὴν ὁ Κύριος ὀνομάζει θάνατον καὶ ὄχι ζωήν. 

Διατί ὁ Κύριος τῆν παροῦσαν ζωὴν ὀνομάζει θάνατον; Ή διὰ τὸ βραχύτατον τοῦ χρόνου τῆς παρούσης ζωῆς ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν αἰωνιότητα, ἣ διὰ τὴν ἀναπόφευκτον ἁμαρτίαν, εἰς τὴν ὁποίαν πᾶς γεγεννημένος ὑπόκειται, καὶ ἢ ὁποία εἶναι πνευματικὸς θάνατος. Καὶ ἐκ τοῦ θανάτου τούτοῦ πᾶς ἀναγγενηθεὶς πιστὸς ἤδη πρὶν ἀποθάνῃ σωματικῶς, διὰ τῆς ἀληθοῦς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως καὶ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καὶ τοῦ ἁγίου βίου, ζωοποιημένος πλέον καὶ ἀναστημένος ἐν Χριστῷ πνευματικῶς, μεταβαίνει, ὅταν ἀποθάνῃ σωματικῶς, εἰς τὴν ἀληϑινὴν καὶ αἰωνίαν ζωήν, εἰς τὴν ἀγκάλην τοῦ Κυρίου, εἰς τὸν Παράδεισον, ὅπως μαρτυρεῖ ἣ Γραφή «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφία Σολομῶντος γ΄ 1). 

Πρώτη λοιπόν, ἀνάστασις εἶναι ἢ πνευματικὴ ἀναγέννησίς μας, ἣ ἀνάστασίς μᾶς ἐκ τῆς ἁμαρτίας, καὶ ἄρχεταὶ ἐκ τοῦ βίου τούτου. Δευτέρα ἀνάστασις εἶναι ἢ σωματικὴ, ἣ ὁποία θὰ πραγματοποιηθῇ κατά τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς ἀναστάσεως πάντων τῶν κεκοιμημένων δικαίων καὶ ἀμαρτωλῶν, εἶτε τὸ θέλουν εἶτε δὲν τὸ θέλουν, τότε ποὺ θα ἔλθῃ ὁ Κύριος ἐν δόξῃ εἰς τὴν Δευτέραν αὐτοῦ Παρουσίαν. 

Καὶ εἰς τοὺς καταξιωθέντας νὰ ἀναστηθοῦν πκνευματικῶς ἐκ τῆς ἁμαρτίας διὰ τῆς ἀληθοῦς μετανοίας καὶ ἣγιασμένης ζωῆς πρὶν ἀκόμη ἀποθάνουν σωματικῶς, εἰς τοὺς μετέχοντας δηλαδὴ τῆς πρώτης ἀναστάσεως, μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον ὁ δεύτερος θάνατος, ποὺ θὰ ᾿εἶναι τῆς ψυχἧς θάνατος, δηλαδὴ ὁ χωρισμὸς τῆς ἁμαρτωλῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν πηγὴν τῆς ζωῆς, τὸν Θεόν, δὲν θὰ «ἔχῃ ἐξουσίαν» (Αποκ. κ' 6). «Μακάριος (λοιπὸν) καὶ ἅγιος ὃ ἔχων μέρος ἐν τῇ πρώτῃ (πνευματικῇ) ἀναστάσει» (᾽Αποκ. κ΄ 6).  Αὐτὸς δὲν θὰ ἀποκοπῇ ἀπὸ τὴν Πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸν Κύριον. «Οἱ λοιποὶ τῶν νεκρῶν οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη» (᾽Αποκ. κ' 5). Δηλαδῆ, ὅσοι ἀπ᾿ ἐδῶ δὲν ἀνεστῆθησαν διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν Μυστηρίων, ἀλλ᾽ ἔμειναν ἀμετανόητοι, ἀδιόρθωτοι, ἀνέτοιμοι, αὐτοὶ δὲν ζοῦν μὲ τοὺς ἄλλους μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον καὶ δὲν προγεύονται τοῦ Παραδείσου συμβασιλεύοντες μετὰ τοῦ Χριστοῦ «χίλια ἔτη» (σχηματικὸς ἀριθμός). Πολὺ περισσότερον δὲν θὰ ζῆσοὺν μετὰ τὴν κρίσιν καὶ καταδίκην των κατὰ τὴν φοβεράν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, ἀλλὰ θὰ πορευθοῦν εἰς τὸ σκότος το ἐξώτερον, εἰς συγκατοίκησιν μετὰ τῶν πονηρῶν δαιμόνων. Δηλαδὴ ἣ ἀποκοπὴ καὶ ἀποξένωσις τῇς ἀμετανοήτου ἅμαρτωλῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν Πηγὴν τῆς ζωῆς, τὸν Κύριον, εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὃ πνευματικὸς θάνατος, ὕστερον ἀπό τὸν πρῶτον, τὸν σωματικὸν θάνατον. 

Τὸ θέμα τῆς πρώτης ἀναστάσεως ἀπησχόλησε πολλοὺς καὶ πολλοὶ ἔγραψαν κατὰ τὸν ἰδικόν των τρόπον. Καὶ πρῶτον οἱ ἀντίχριστοι χιλιασταὶ ὑπεστήριξαν, ὅτι ἣ πρῶτη ἀνάστάσις ἐγένετο τὸ 1914, ἀνεστήθησαν ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Παλ. Διαθήκης καὶ μετέβησαν εἰς τὸν οὐρανὸν διὰ νὰ ἐπακολουθήσῃ ἄλλη ἀνάστασις, δηλαδὴ τῶν χιλιαστῶν ποὺ θὰ ζήσουν εἰς τὴν γῆν! 

Κατόπιν ἔρχονται οἱ μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων χιλιασταί, ποὺ ὑποστηρίζουν, ὅτι ἣ πρώτῃ ἀνάστασις, ποὺ θὰ συμβῇ εἰς τοὺς μεγάλους ἁγίους τῆς ᾿Εκκλησίας μας, θὰ γίνῃ μετὰ τὴν ἐγκαθίδρυσιν τῆς χιλιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν, ἣ ὁποία ἐγκαθίδρυσις θὰ πραγματοποιηθῇ τὸ 1984! ᾿Ενῷ ἣ προετοιμασία τὴς ἀρχίζει ἀπὸ τὸ 1968-69 διά... φρικτοῦ Πολέμου καταλήγοντος ὑπὲρ τῇς Ἑλλάδος καὶ τῆς ᾿Ορθοδοξίας! (Ἰδὲ βιβλίον Νείλου Σωτηροπούλου «Ἡ ἐρχομένη δίστομος ρομφαία»). Περίπου σύμπτωσις μὲ τὴν νέαν χρονολογίαν τῶν Χιλιαστῶν περὶ ἐγκαθιδρύσεως τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν γῆν, ποὺ ὕστερον ἀπὸ ἀλλεπαλλήλους διαψεύσεις καὶ ἀναβολὰς τὴν ἐτοποθέτησαν τὸ ἔτος 1975! 

Ἐκτός τούτων, ὑπάρχει καὶ τρίτη θεωρία, ὅτι πρώτη ἀνάστασις δέον νὰ νοηθῇ ἣ ἀποκατάστασις τῶν ἁγίων εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ ζοῦν κατὰ τὴν γενικὴν ἐπικράτησιν τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν λησμονημένων μαρτύρων τίς Πίστεως καὶ ἐν γένει ὅλων τῶν ἁγίων. (Ἰδὲ Καινη Διαθῆκη͵ μετὰ συντόμου ἑρμηνείας ὑπὸ Παναγιώτου Τρεμπέλα σελ, 1092).