Υποχρεωτικός Εμβολιασμός Δίκαιο και Βιοηθική ( Μέρος 3ο - Ο Υποχρεωτικός Εμβολιασμός παραβιάζει τον Κώδικα της Νυρεμβέργης )

 

Νέλλη Ψαρρού

(Ακολουθεί απόσπασμα της έρευνας . Ολόκληρη την έρευνα μπορείτε να τη βρείτε εδώ)

Ο Υποχρεωτικός Εμβολιασμός παραβιάζει τον Κώδικα της Νυρεμβέργης

Η μη-συναινετική συμμετοχή πολιτών σε ιατρικές έρευνες και πειράματα απαγορεύεται ρητώς. Ειδικά μετά τα εγκλήματα των ΝΑΖΙ και τα πειράματα σε ανθρώπους που διενεργήθηκαν σε μαζική κλίμακα, θεσπίστηκε ο Κώδικας της Νυρεμβέργης (ως αποτέλεσμα των δικών των ΝΑΖΙ στην Νυρεμβέργη) όπου ορίζει αυτά τα ζητήματα. Το εμβόλιο για τον SarsCov2 ειδικότερα εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία διότι είναι πειραματικό και δίνεται με επείγουσα άδεια: : τυχόν εξαναγκασμός των πολιτών με οποιονδήποτε τρόπο (νομική υποχρέωση, εκβιασμός, απάτη) να εμβολιαστούν μαζικά με ένα εμβόλιο καινούριας και αδοκίμαστης τεχνολογίας, του οποίου οι παρενέργειες είναι υπό διερεύνηση, τους καθιστά πειραματόζωα και συνιστά επάνοδο των θηριωδιών των ναζιστών και νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους με πρόσχημα την δημόσια υγεία.

4. Εμβόλιο SarsCov2 και παραβίαση του Κώδικα της Νυρεμβέργης

 Οποιαδήποτε διαγνωστική ή θεραπευτική μέθοδος, η οποία δεν εφαρμόζεται από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, χαρακτηρίζεται ως πειραματική και η εφαρμογή της επιτρέπεται μόνο σύμφωνα με το νομικό και δεοντολογικό πλαίσιο που διέπει τη διεξαγωγή της επιστημονικής έρευνας (Άρθρο 3 §4 του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας)

Όσα γράφτηκαν παραπάνω, στα πρώτα δύο μέρη αυτού του άρθρου, αφορούν τον εμβολιασμό γενικώς, χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένο εμβόλιο ή ασθένεια. Και τώρα ας αναφερθούμε συγκεκριμένα στον υποχρεωτικό εμβολιασμό για την νόσο Covid 19. Η ιδιαιτερότητα αυτού του εμβολίου, που συζητιέται εδώ και καιρό πριν ακόμη να υπάρξει, είναι προφανώς πως είναι καινούριο, αδοκίμαστο στον πληθυσμό, και οι κατεπείγουσες διαδικασίες έγκρισής του (όπου εγκρίθηκε) αφήνουν ενδεχόμενα κενά ασφαλείας. Μάλιστα, κάποια από αυτά τα εμβόλια χρησιμοποιούν τη νέα τεχνολογία mRNA, που είναι μια νέα τεχνολογία που ως τέτοια δεν έχει εφαρμοστεί ξανά σε εμβόλια ώστε να είναι αναμενόμενες οι όποιες παρενέργειες θα έχει και να έχουν εκτιμηθεί σωστά ως ανεκτές ή μη. Μέχρι να τεθεί το “κατεπείγον” λόγω κοροναϊού, πολλές παράμετροι αυτής της τεχνολογίας ήταν υπό διερεύνηση, και εφαρμόζονταν κυρίως στην θεραπεία καρκίνου. Κατ' αυτή την έννοια, όσοι εμβολιαστούν με αυτό, συμμετέχουν σε πείραμα πάνω σε μια εν πολλοίς ανεφάρμοστη τεχνολογία για έναν καινούριο ιό. Κι εδώ έρχεται η πιο σημαντική αντίρρηση σε ότι αφορά το εμβόλιο για τον κοροναϊό.

 

Η μη-συναινετική συμμετοχή πολιτών σε ιατρικές έρευνες και πειράματα απαγορεύεται ρητώς. Το εμβόλιο για τον COVSARS2 ειδικότερα εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία: τυχόν εξαναγκασμός των πολιτών με οποιονδήποτε τρόπο (νομική υποχρέωση, εκβιασμός, απάτη) να εμβολιαστούν μαζικά με ένα εμβόλιο καινούριας και αδοκίμαστης τεχνολογίας σε ανθρώπους, του οποίου οι παρενέργειες είναι υπό διερεύνηση, τους καθιστά πειραματόζωα και συνιστά επάνοδο των θηριωδιών των ναζιστών και νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους με πρόσχημα την δημόσια υγεία. Μετά τα εγκλήματα των ΝΑΖΙ και τα πειράματα σε ανθρώπους που διενεργήθηκαν σε μαζική κλίμακα, θεσπίστηκε ο Κώδικας της Νυρεμβέργης, ως αποτέλεσμα των περιβόητων δικών στην Νυρεμβέργη μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου όπου δικάστηκαν οι Ναζιστές για εγκλήματα που διαπράχτηκαν από το 3ο Ράιχ και τους συνεργάτες του. Μεταξύ αυτών ήταν και η Δίκη των Γιατρών, όπου δικάστηκαν ιατροί που συμμετείχαν σε πειράματα πάνω σε ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων αναγκαστικών στειρώσεων περίπου 3,5 εκατομμυρίων Γερμανών και Γερμανίδων. Η προέλευση του κώδικα θεμελιώνεται στην ίδια τη δίκη και στην ανησυχία που προξένησαν δηλώσεις αρκετών κατηγορούμενων ότι, αφενός, τα πειράματα που έγιναν δεν διέφεραν και πολύ από παρόμοια που γίνονταν τα προηγούμενα χρόνια στη Γερμανία αλλά και στις ΗΠΑ, αφετέρου ότι δεν υφίσταται νομικός διαχωρισμός μεταξύ νόμιμων και παράνομων πειραμάτων σε ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι, στην Γερμανία για παράδειγμα, η έννοια της φυλετικής υπεροχής είχε δημιουργήσει υποστηρικτές αμφιλεγόμενων πρακτικών ήδη από το τέλος της δεκαετίας του '20. Όμως, από την άνοδο του Χίτλερ και μετά, και τη χρήση ανθρώπων-πειραματόζωων μέχρι θανάτου από την IGFarben (χημική-φαρμακευτική κοινοπραξία αποτελούμενη από τις Agfa, Bayer, Basf, Hoechst /Aventis /Novartis) αυτά πήραν μια ανατριχιαστική τροπή (για την προώθηση του Χίτλερ από την IGFarben δείτε εδώ). [Οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών δεν δικάστηκαν ποτέ, μόνο κάποια διευθυντικά στελέχη που έλαβαν αστείες ποινές - αλλά δεν θα ανοίξουμε αυτό το θέμα τώρα].

 

Ο Κώδικας της Νυρεμβέργης, που διατυπώθηκε κατά το τέλος της δίκης, ορίζει μεταξύ άλλων ότι: 1. Η εθελοντική συναίνεση του εξεταζόμενου είναι απολύτως απαραίτητη, 2.Το πείραμα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να παράγει καρποφόρα αποτελέσματα για το καλό της κοινωνίας, απροσέγγιστο μέσω άλλων μεθόδων ή μέσων μελέτης και όχι τυχαίο και περιττό, και 3.Το πείραμα θα πρέπει να σχεδιαστεί και να βασίζεται σε αποτελέσματα πειραμάτων σε ζώα και τη γνώση του φυσικού ιστορικού της νόσου (δείτε περισσότερα εδώ και εδώ). Το κείμενο δεν ήταν ποτέ δεσμευτικό νομικώς, αλλά οι αρχές του έχουν αποτυπωθεί σε πληθώρα διεθνών κανονισμών και συμβάσεων, όπως η Σύμβαση Οβιέδο, που είναι το κύριο δεσμευτικό κείμενο αναφοράς. Σε αυτή τη σύμβαση (άρθρο 16) δεν ορίζεται απλώς το αυτονόητο της ελεύθερης συναίνεσης του ατόμου ύστερα από επαρκή πληροφόρηση, αλλά η ίδια η έρευνα που πρόκειται να διεξαχθεί σε άνθρωπο υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς, όπως το να μην υπάρχει αποτελεσματική εναλλακτική από την έρευνα σε ανθρώπους, το ρίσκο να μην είναι μεγαλύτερο του οφέλους για τους συμμετέχοντες, κλπ.

 

4.1. Εμβόλιο SarsCov2 και η υπό όρους/επείγουσα αδειοδότηση

Ας δούμε με περισσότερα στοιχεία γιατί τα εμβόλια που προτείνονται είναι υπό έρευνα, και άρα οι εμβολιασμοί με αυτά είναι πειραματικοί. Κατά κύριο λόγο, επειδή το λένε οι ίδιοι! Ας πάρουμε το εμβόλιο της εταιρείας Pfizer/BionTech ως παράδειγμα, μιας και θα ξεκινήσουν οι εμβολιασμοί με αυτό. Οι άδεια που πήρε το εν λόγω εμβόλιο στην ΕΕ και στις ΗΠΑ είναι CMA και EUA αντιστοίχως (Conditional Marketing Authorization και Emergency Use Authorization), δηλαδή άδεια υπό προϋποθέσεις και άδεια επείγουσας/έκτακτης χρήσης. Στην ιστοσελίδα της Pfizer αυτό δηλώνεται με σαφήνεια, ενώ υπάρχει και παραπομπή σε ενημερωτικό δελτίο σχετικά με την επείγουσα αδειοδότηση, κάτι που σημαίνει ότι το εμβόλιο «δεν θεωρείται εγκεκριμένο, η χρήση του είναι ερευνητική και η αποτελεσματικότητα και ασφάλειά του δεν έχουν θεμελιωθεί» («where the vaccine has not been approved by the relevant regulatory authority, it is an investigational drug, and its safety and efficacy have not been established»). Αλλά και στη σχετική ιστοσελίδα του FDA των ΗΠΑ (του αντίστοιχού μας ΕΟΦ) αναφέρεται πως «ο Επίτροπος μπορεί να εξουσιοδοτήσει την επείγουσα χρήση μη εγκεκριμένου προϊόντος, ή την μη εγκεκριμένη χρήση εγκεκριμένου προϊόντος, εφόσον πληρούνται άλλα θεσπισμένα κριτήρια» («the Commissioner may authorize the emergency use of an unapproved product or an unapproved use of an approved product, provided that other statutory criteria are met», FDA guidance document, Α1.2).

 

Στις μικρές λεπτομέρειες αυτής της αδειοδότησης ας αναφερθεί η άμεση πίεση  που ασκήθηκε στον FDA από τον επικεφαλής του Λευκού Οίκου αλλά και τον ίδιο τον πρόεδρο Τραμπ για επίσπευση των διαδικασιών, ζητώντας (όπως λέγεται) την παραίτηση του προέδρου του οργανισμού σε αντίθετη περίπτωση. Παράξενο μάλιστα που χρειάστηκε και άμεση πολιτική πίεση: είναι γνωστή η μέθοδος revolving doors σε πολλούς οργανισμούς αδειοδοτήσεων, στις ΗΠΑ, στην ΕΕ και αλλού: όταν η άδεια δεν δίνεται, ακολουθεί η αντικατάσταση του ελεγκτή από φιλικότερο προς το σκεύασμα πρόσωπο, που μπορεί ακόμη και να προέρχεται άμεσα από τη βιομηχανία/εταιρεία που ζητά την έγκριση∙ ή άνθρωποι σε πολιτικές θέσεις εργάζονται στην βιομηχανία πριν ή μετά τη θητεία τους.

 

Στην Ευρώπη αντίστοιχη πίεση υποδηλώνεται και μόνο από το γεγονός ότι ανακοινώθηκαν οι εμβολιασμοί πριν καν δοθεί η έγκριση. Στην ΕΕ λοιπόν δόθηκε «υπό όρους έγκριση» (conditional marketing authorization) στις 11 Δεκεμβρίου, που σημαίνει ότι «δόθηκε στη βάση λιγότερο εμπεριστατωμένων δεδομένων από αυτά που απαιτούνται συνήθως, σταθμίζοντας ότι τα οφέλη ξεπερνούν το ρίσκο και ότι η εταιρεία θα παρέχει συνεχώς νέα δεδομένα στο μέλλον». Οι λεπτομέρειες της άδειας είναι κι εδώ παρεμφερείς με των ΗΠΑ. Το πιο σημαντικό είναι ότι «είναι ακόμη άγνωστη η επιρροή του εμβολίου στη μετάδοση του ιού» (The impact of vaccination with Comirnaty on the spread of the SARS-CoV-2 virus in the community is not yet known. It is not yet known how much vaccinated people may still be able to carry and spread the virus), καθώς επίσης και η διάρκεια της δράσης του, όπως επισήμως ενημερώνει ο ΕΜΑ. Θα επανέλθουμε σε αυτό παρακάτω.

 

Στις αναλυτικές οδηγίες της εταιρείας αναφέρεται πως το εμβόλιο είναι εθελοντικό και η μη λήψη του δεν συνεπάγεται αλλαγές στην ιατρική φροντίδα που λαμβάνεις («It is your choice to receive or not receive the Pfizer-BioNTech COVID-19 Vaccine. Should you decide not to receive it, it will not change your standard medical care»), ότι μπορεί/ίσως να εμποδίσει την νόσο, ότι η διάρκεια δράσης του είναι άγνωστη και πως εγκρίνεται για άνω των 16 ετών. Στις παρενέργειες αναφέρονται κούραση, πονοκέφαλος, ρίγη, πυρετός, ναυτία, πρήξιμο λεμφαδένων, ενώ στις πιο σοβαρές παρενέργειες είναι οι αλλεργικές αντιδράσεις. Όμως, «πιο σοβαρές επιπλοκές δεν αποκλείονται μιας και το εμβόλιο είναι ακόμη σε κλινικές δοκιμές», όμως «θα τις διαπιστώσουμε με την πιο ευρεία χρήση του» (δείτε εδώ και εδώ). Επίσης, δεν έχει διερευνηθεί η αλληλεπίδραση με άλλα φάρμακα ή εμβόλια. Να σημειωθεί ότι οι 2 θάνατοι ατόμων που εμβολιάστηκαν στις δοκιμές δεν περιλαμβάνονται στις όποιες παρενέργειες ή προβλήματα που προκάλεσε το εμβόλιο διότι πέθαναν και 4 στην ομάδα ελέγχου (placebo): ο FDA καθησύχασε ότι στατιστικά είναι ένα ποσοστό θανάτων αναμενόμενο (παρομοίως μας καθησύχασε και ο Ηλίας Μόσιαλος)! Οι θάνατοι αναφέρονται ως, ένα σοβαρό συμβάν από αρτηριοσκλήρυνση (με θάνατο 3 ημέρες μετά την 1η δόση), και μια καρδιακή ανακοπή (60 ημέρες μετά τη 2η δόση). Επιπλέον, όπως αναφέρεται, οι όποιες επιπλοκές θα διερευνηθούν επαρκέστερα τώρα που θα χρησιμοποιηθεί στον ευρύτερο πληθυσμό. Άραγε, ενημερώνονται οι εμβολιαζόμενοι γι' αυτό;

 

Ο πειραματισμός όσον αφορά την γρήγορη παρασκευή εμβολίου και το “κατεπείγον” του πράγματος, όπως θεμελιώθηκε διεθνώς, έχει οδηγήσει σε τέτοια επίσπευση των διαδικασιών που εγείρονται σοβαρότατα ζητήματα ασφάλειας. Διότι, ναι μεν τα εμβόλια με την τεχνολογία mRNA έχουν την δυνατότητα πιο γρήγορης και μαζικής κατασκευής, αλλά όταν η συνήθης διαδικασία απαιτεί 4-10 χρόνια και σήμερα είμαστε στους 10 περίπου μήνες το πολύ, προφανώς κάποιες διαδικασίες που είχαν οριστεί ως απαιτούμενες για να εγκριθεί ένα εμβόλιο δεν έχουν τηρηθεί. Καταρχάς, έχει παραβιαστεί η ίδια η απαίτηση του Κώδικα της Νυρεμβέργης (αρ.3: Το πείραμα θα πρέπει να σχεδιαστεί και να βασίζεται σε αποτελέσματα πειραμάτων σε ζώα και τη γνώση του φυσικού ιστορικού της νόσου) σε συνδυασμό με τη Συνθήκη Οβιέδο (αρ.16: να μην υπάρχει εναλλακτική της μελέτης σε άνθρωπο). Στην εφημερίδα New York Times, για παράδειγμα, διαβάζουμε πως, λόγω της βιασύνης σημαντικές δοκιμές έχουν παρακαμφθεί, όπως είναι η δοκιμή του εμβολίου στα ζώα, και αποφάσεις μηνών πάρθηκαν μέσα σε λίγες μέρες - η εφημερίδα το αναφέρει όχι ως έλλειμμα ασφαλείας αλλά ως επίτευγμα! Η έρευνα που έχει προγραμματιστεί για το εμβόλιο εκτιμάται από την εταιρεία ότι θα ολοκληρωθεί το 2023 (φάση τρία). Στο παράδειγμά μας του εμβολίου της Pfizer-BioNTech, οι δοκιμές σε ανθρώπους ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2020(!), χωρίς καν να έχουν ολοκληρωθεί τα πειράματα σε ζώα (αποτελέσματα αυτών των πειραμάτων σε ζώα ανακοινώθηκαν από την κοινοπραξία τον Σεπτέμβρη). Δείτε λίγο τη χρονική εξέλιξη, ενδεικτικά: η απόφαση να αναπτυχθεί το εμβόλιο για τον κορωνοϊό πάρθηκε τον Ιανουάριο από την BioNTech, τον Μάρτιο επεκτάθηκε η προϋπάρχουσα συνεργασία της με την Pfizer για να παράξουν από κοινού το εμβόλιο, την 1η Ιουλίου ανακοίνωσαν την πρώτη φάση δοκιμής σε 45 εθελοντές, και στις 24 Ιουλίου ξεκίνησε το μεγάλο πρόγραμμα εθελοντών με 45.000 άτομα.

[Παρενθετικά, αφού ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί, «η Pfizer ανακοίνωσε ότι μέχρι την 1η Μαρτίου 2021 θα έχει χορηγήσει την 1η δόση του εμβολίου σε όσους από την ομάδα του placebo το επιθυμούν. Έτσι, ουσιαστικά η φάση τρία της μελέτης θα σταματήσει, ή θα συνεχιστεί με όσους επιθυμούν να παραμείνουν στην ομάδα placebo (που φαντάζομαι θα είναι πολύ λίγοι). Έτσι λοιπόν, ξεχνάμε τα μακροχρόνια δεδομένα από τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με placebo μελέτη. Εκτός αν σημαντικό ποσοστό των συμμετεχόντων στην ομάδα placebo δεν θελήσουν να λάβουν το εμβόλιο» (Φαρσαλινός).]

 

Σχετικά με τις έρευνες και τις άδειες, πολλοί γιατροί και καθηγητές έχουν διατυπώσει τον προβληματισμό του συμπιεσμένου χρόνου και των πολλαπλών επιπτώσεών του, σε συνδυασμό με το θέμα της διαφάνειας. Είναι γνωστό πως πολλά εγκεκριμένα εμβόλια στην πορεία τους έχουν ανακληθεί λόγω ζητημάτων ασφαλείας. Σύμφωνα με τα όσα ορίζονται επισήμως, ο χρόνος που απαιτείται μόνο για τον έλεγχο του φακέλου που καταθέτει η εταιρεία και για τυχόν διορθώσεις είναι 12 μήνες κατ' ελάχιστο. Όπως παρατηρεί και ο καθηγητής κλινικής φαρμακολογίας στο ΑΠΘ Δημήτρης Κούβελας, έγιναν αλλαγές σε αυτούς τους χρόνους από την ΕΕ χωρίς να έχει γίνει καμία ενημέρωση. Αυτό, εκτός από τα ζητήματα διαφάνειας σε μια δημοκρατική κοινωνία, θέτει κι ένα ουσιαστικό ηθικό ζήτημα: είτε οι χρόνοι δεν μπορούν να συμπιέζονται χωρίς συνέπειες για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα, είτε μπορούν να συμπιέζονται, αλλά τότε τίθεται θέμα ηθικής και ισονομίας, δηλαδή γιατί αυτό να μην το κάνουμε και για άλλες αρρώστιες από τις οποίες πεθαίνουν πολλοί συμπολίτες μας; Όσον αφορά την ασφάλεια, ο κ. Κούβελας προσθέτει ότι δεν γνωρίζουμε στην πραγματικότητα τις παρενέργειες, αφού δεν έχουμε πρόσβαση στα αποτελέσματα των ερευνών, και ότι οι εταιρείες δεν προσκομίζουν το σύνολο των δεδομένων και αποτελεσμάτων τους αλλά μόνο αυτά που ευνοούν την αδειοδότηση. Θέτει επίσης τα εξής ερωτήματα: Γιατί τα δεδομένα που κατατίθενται στους οργανισμούς από τις εταιρείες είναι απόρρητα; Γιατί τα πανεπιστήμια δεν έχουν πρόσβαση ώστε να μπορούν να ελέγχουν - αφού έλεγχος σημαίνει ασφάλεια;

 

 

4.1.α. Ένα εμβόλιο που... δεν είναι εμβόλιο!

Ένα εμβόλιο για να ορίζεται ως τέτοιο πρέπει, 1) να αποτρέπει τις ασθένειες χωρίς σοβαρές παρενέργειες, 2) η προστασία που παρέχει να είναι διαρκής και να μην εξασθενεί μετά από λίγο καιρό, και 3) να αποτρέπει τη μετάδοση της νόσου. Αυτά περιμένει και ο κόσμος, στον οποίον προπαγανδίζεται το εμβόλιο. Δυστυχώς, όμως, καμία από αυτές τις τρεις προϋποθέσεις δεν ισχύει αυτή τη στιγμή για τα υποψήφια εμβόλια, εκτός από την πρώτη, για την οποία ισχύει μόνο εν μέρει. Δηλαδή, αναμένεται από τα εμβόλια σε αυτή τη φάση να αποτρέψουν την εκδήλωση (σοβαρών) κλινικών συμπτωμάτων για προσωπική προστασία του εμβολιαζόμενου. Δεν εμποδίζει με βεβαιότητα την μετάδοση του ιού στον εμβολιαζόμενο ή σε άλλους γύρω από αυτόν, ούτε φυσικά προστατεύει τους πιο ευάλωτους, που είναι ένα από τα κυρίαρχα ηθικά προτάγματα της προπαγάνδας υπέρ των εμβολίων. Και λέω προπαγάνδας διότι η ενημέρωση θα έπρεπε να αναφέρει ρητώς ότι δεν προφυλάσσουν από την μετάδοση. Αλλά τότε θα έλειπε το κυριότερο μέσο άσκησης ψυχολογικής πίεσης υπέρ του εμβολιασμού με ένα εμβόλιο που δεν έχει κανονικά εγκριθεί. Τα παραπάνω παραδέχτηκε στα τέλη Οκτωβρίου και ο Anthony Fauci, διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργίας και Λοιμωδών νοσημάτων (NIAID) και εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου για τον κορωνοϊό, λέγοντας ότι αυτός και οι συνάδελφοί του είναι διατεθειμένοι να κάνουν αυτόν τον συμβιβασμό στους στόχους, και μάλιστα πρόσθεσε για την προστασία των ατόμων από το να νοσήσουν σοβαρά πως «αυτή τουλάχιστον εύχομαι να συμβεί»!

 

Με απλά λόγια, δηλαδή, το... εμβόλιο δεν είναι καν διαπιστωμένα εμβόλιο: δεν γνωρίζει κανείς για πόσο καιρό προσφέρει ανοσία (αναφέρεται και παραπάνω, στην αδειοδότηση του ΕΜΑ), γνωρίζουν όμως πως δεν αποτρέπει τη μετάδοση του ιού! Οι ευάλωτες ομάδες είναι έτσι διπλά εκτεθειμένες, αφού αφενός θα νομίζουν πως δίπλα σε εμβολιασμένους δεν κινδυνεύουν, αφετέρου αν επιλέξουν να κάνουν το εμβόλιο κινούνται σε άγνωστα νερά, μιας και οι εθελοντές επιλέχτηκαν ανάμεσα σε υγιή άτομα (έγινε απλώς αποδεκτή η προσφορά ως εθελοντών κάποιων από ευπαθείς ομάδες). Αναφέρθηκε τυχαία και στο MEGA, στην εκπομπή ΒΑΒΕΛ μετά τα μεσάνυχτα, προς έκπληξη των παρουσιαστών σε ζωντανή συνέντευξη ερευνητή που δουλεύει στην ομάδα εμβολίου στην Οξφόρδη!

 

 

4.1.β. Η τεχνολογία mRNA και η προστασία του γονιδιώματος

Όσον αφορά τα εμβόλια που θα χρησιμοποιήσουν τη νέα τεχνολογία mRNA εγείρεται ένα επιπλέον ζήτημα για την ευρεία χρήση σε ερευνητικό ακόμη στάδιο, ακόμη και χωρίς την απόπειρα επιβολής τους. Το ένα ζήτημα, που αναφέραμε ήδη, είναι πως πρόκειται για μια τεχνολογία που εφαρμόζεται για πρώτη φορά σε εμβόλιο και προφανώς δεν είναι τεκμηριωμένη πέραν πάσης αμφιβολίας η ασφάλειά της σε μακροπρόθεσμη βάση. Εδώ μπαίνουμε σε ένα ιδιαίτερα τεχνικό κομμάτι, που αν το αναλύσουμε ξεφεύγουμε από το σκοπό αυτής της έρευνας, που είναι να εξετάσει το νόμιμο της υποχρεωτικότητας του εμβολίου. Θα περιοριστώ λοιπόν στα απολύτως στοιχειώδη για το σκοπό μας. Συνοπτικά, τα εμβόλια συνήθως δημιουργούνται από ένα εξασθενημένο/εξουδετερωμένο στέλεχος του ιού απέναντι στο οποίο ο οργανισμός παράγει αντισώματα. Μάλιστα, επειδή προέρχονται από έμβια ύλη, θεωρούνται και βιολογικά σκευάσματα. Τα εμβόλια της νέας τεχνολογίας χρησιμοποιούν συνθετικό RNA, το οποίο δίνει εντολή στα κύτταρα του οργανισμού μας να ενεργήσουν ώστε να παραγάγει ορισμένες πρωτεΐνες SARS CoV-2, και εν συνεχεία το ανοσοποιητικό να δημιουργήσει αντισώματα ενάντια στα μέρη του ιού. Έτσι λειτουργεί το εμβόλιο της Pfizer/BioNTech, καθώς και αυτό της Moderna. Οι υπέρμαχοι αυτού του τύπου εμβολίου καθησυχάζουν ότι το mRNA δεν μπαίνει στον πυρήνα του ανθρώπινου κυττάρου, όπου βρίσκεται το DNA μας, και πως το mRNA αποδομείται αφού συναρμολογηθεί μέσα στο κύτταρο η πρωτεϊνική δομή.

 

Όμως, οι παραπάνω διαβεβαιώσεις δεν έχουν αποδειχτεί κλινικά με επάρκεια, ενώ ούτε σε θεωρητικό ή πειραματικό επίπεδο φαίνεται να υπάρχουν οι σχετικές εγγυήσεις προκειμένου να ξεκινήσει η μαζική χορήγηση στον πληθυσμό. Ο ρόλος του RNA είναι να μεταφέρει οδηγίες από το DNA στις πρωτεΐνες, εξ‘ ου και ονομάζεται αγγελιοφόρος RNA ή mRNA. Το mRNA δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το DNA αλλά ένα κομμάτι του, ή καλύτερα ένα αντίγραφο μέρους του, που φεύγει από το DNA και πάει να δώσει εντολή (εκ μέρους του DNA) προκειμένου το κύτταρο να αρχίσει την παραγωγή κάποιας πρωτεΐνης. Σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες, η αντίστροφη πορεία, δηλαδή από το RNA στο DNA, είναι δυνατόν να συμβεί σε ορισμένες περιστάσεις, ειδικά επειδή τα ανθρώπινα κύτταρα περιέχουν τους λεγόμενους ενδογενείς ρετροϊούς στο DNA μας που μπορούν να παραγάγουν ένα ένζυμο (την αντίστροφη μεταγραφάση) που έχει την ικανότητα να εγγράψει με αντίστροφη φορά. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να έχουμε επέμβαση στο DNA από το mRNA. Υπάρχει κι ένας κίνδυνος, λιγότερο γνωστός, και αναφέρεται σε αυτόν ο διδάκτορας Ανοσολογίας και καθηγητής Παιδιατρικής, Ιωάννης Καλαμπόκης. Όπως αναφέρει, υπάρχουν στο γονιδίωμα πολύ μικρά κομμάτια RNA, τα λεγόμενα small inhibitor RNA, που μπορούν να έχουν άμεση ενέργεια στην έκφραση γονιδίων, δηλαδή να μπλοκάρουν κάποια γονίδια από το να εκφραστούν. «Κανένας δεν έχει κοιτάξει αν αυτά τα μικρά κομμάτια στα οποία σπάει το [εισαγόμενο] mRNA είναι αυτής της κατηγορίας, κι αυτή είναι μια ακόμη μεγάλη ανησυχία. Γιατί όταν κάποια γονίδια είναι «κλειστά», εμποδίζεται η μετάφρασή τους: αν κολλήσουν σε  μια τέτοια αλληλουχία, θα την ξεμπλοκάρουν. Αυτά δεν έχουν μελετηθεί καθόλου. Υπάρχουν μόνο ελλιπή και επιφανειακά στοιχεία, απορεί κανείς πως αδειοδοτήθηκαν. Είναι πείραμα. Εύχομαι να έχουν δίκιο» (συνέντευξη, 14-18’).

 

Με αφορμή αυτά αλλά και άλλα πιθανά προβλήματα (συνδρόμου Εξαρτημένης Ενίσχυσης Αντισωμάτων, υπογονιμότητας κλπ), οι Michael Yeadon και Wolfgang Wodarg (πρώην πρόεδρος και επιστημονικός διευθυντής της εταιρείας Pfizer ο πρώτος, λέκτορας, ιατρός και πρόεδρος της Επιτροπής Υγείας του Συμβουλίου της Ευρώπης το 2010 ο δεύτερος) κατέθεσαν επείγουσα έκκληση στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (ΕΜΑ) ζητώντας να ανακαλέσουν την -έστω και υπό προϋποθέσεις- άδεια και να σταματήσει κάθε έρευνα που γίνεται πάνω σε ανθρώπους, μέχρι να υπάρξουν περισσότερα στοιχεία για την ασφάλεια ακόμη και αυτών των εθελοντών. Οι επιδράσεις και η πορεία μιας αντίστροφης εγγραφής, αν συμβεί, ή της ενέργειας των διαλυμένων σωματιδίων του συνθετικού mRNA παραμένουν άγνωστες και θα έπρεπε να μελετηθούν ενδελεχώς πριν δοθεί το εμβόλιο -που ούτε καν καλύπτει τον πληθυσμό ως πραγματικό εμβόλιο- σε ευρεία χρήση. Αυτό θα απαιτούσε φυσικά πολύ περισσότερο χρόνο στις δοκιμές. Ούτως ή άλλως, όταν μιλάμε για μια επικοινωνία ανάμεσα στο DNA και στο RNA, αυτή αφορά έλικες που διαπλέκονται και αποτελούν μαζί τον πυρήνα του κυττάρου. Δεν ξέρουμε πειραματικά αν αυτό θα φέρει αλλαγές στο γονιδίωμα, και μπορεί να μην φέρει ποτέ, αλλά όμως το ρίσκο είναι τόσο μεγάλο και σοβαρό που δεν θα έπρεπε να αναληφθεί. Αυτό σημαίνει πολύ περισσότερο χρόνο για την έρευνα, και όσοι εκφέρουν τον προβληματισμό τους, λένε ακριβώς αυτό: ο χρόνος μελέτης ήταν ελάχιστος και πρέπει να δοθεί περισσότερος προκειμένου να αποκλειστεί μια τέτοια πιθανότητα.

 

 

4.1.γ. Το πρωτεύον ζήτημα της ασφάλειας του ανθρώπινου γονιδιώματος

Επιστήμονες ζητούν λοιπόν περισσότερες μελέτες και εγγυήσεις πριν δοθεί στον πληθυσμό το εμβόλιο (π.χ. Ιωαννίδης, 35’) για να αποφευχθεί η πιθανότητα να προξενηθεί η οποιαδήποτε βλάβη, όπως ορίζει η ιατρική. Θα μπορούσε αυτό να γίνει; Έχει η ανθρωπότητα τον χρόνο να περιμένει ή βρίσκεται υπό την απειλή ενός εξόχως φονικού ιού που κάθε μέρα που περνά εξαπλώνεται συνεχώς; Εδώ έχουμε δύο απαντήσεις, μία ιατρική και μία νομική. Και οι δύο όμως έχουν ως βάση το γεγονός ότι, το γενετικό υλικό κάθε οργανισμού είναι ο ίδιος ο κώδικας της ζωής, που αποτελείται από το DNA και το RNA. Η ζωή του ανθρώπου είναι καταγεγραμμένη σε αυτόν τον κώδικα, ο οποίος καθορίζει την βιολογική μας εξέλιξη ως είδος αλλά και ατομικά. Ας ξεκινήσουμε με την νομική πλευρά του ζητήματος.

 

i) Η νομική πλευρά

Ο νομικός μας πολιτισμός κατοχυρώνει την προστασία του ανθρώπινου γονιδιώματος. Στο ελληνικό Σύνταγμα προστέθηκε με την αναθεώρηση του 2001 η παράγραφος 5 στο άρθρο 5: «Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων» (αρ.5 §5). Η εν λόγω παράγραφος κρίθηκε ως απαραίτητη εν όψει της ραγδαίας βιοτεχνολογικής εξέλιξης προκειμένου να προστατεύσει ρητώς το απαράγραπτο αυτό δικαίωμα. Η Σύμβαση Οβιέδο, στο άρθρο 13 αναφέρει πως, παρεμβάσεις στο ανθρώπινο γονιδίωμα μπορούν να γίνουν μόνο για θεραπευτικούς, διαγνωστικούς ή προληπτικούς λόγους εφόσον δεν δημιουργούν μεταβολές στο γονιδίωμα των απογόνων. Και η Παγκόσμια Διακήρυξη για την Βιοηθική και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (UNESCO) επίσης μιλά για την προστασία των επόμενων γενεών και της γενετικής τους σύστασης από τις επιδράσεις της επιστήμης (άρθρο 16).

 

Το σκεπτικό γύρω από τη διεθνή αυτή προστασία φαίνεται ξεκάθαρα σε ένα πιο εξειδικευμένο κείμενο της UNESCO, την Παγκόσμια Διακήρυξη για το Ανθρώπινο Γονιδίωμα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπου ορίζει, στο πρώτο της άρθρο ότι, «το ανθρώπινο γονιδίωμα υπογραμμίζει την θεμελιακή ενότητα όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και την αναγνώριση της εγγενούς τους αξίας και διαφορετικότητας. Συμβολικά, είναι η κληρονομιά της ανθρωπότητας». Η διακήρυξη συνεχίζει διατυπώνοντας κάτι πολύ σημαντικό, ότι «όλοι έχουν δικαίωμα στο σεβασμό της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους ανεξάρτητα από τα γενετικά τους χαρακτηριστικά. Η αξιοπρέπεια αυτή προστάζει να μην περιορίζουμε τα άτομα στα γενετικά τους χαρακτηριστικά και να σεβόμαστε την μοναδικότητα και ποικιλομορφία τους» (άρθρο 2a,b)! Σε ότι αφορά πιο συγκεκριμένα το θέμα μας, επαναλαμβάνεται πως κάθε «έρευνα, θεραπεία ή διάγνωση που έχει επίδραση στο γονιδίωμα του ατόμου θα πρέπει να έπεται προηγούμενης αυστηρής εκτίμησης των ρίσκων και ωφελειών, σε συνάφεια με τους εθνικούς νόμους», και πάντα υπό την ελεύθερη συγκατάθεση του πλήρως ενημερωμένου ατόμου (άρθρο 5 §a,b). Και τέλος, «καμία έρευνα ή ερευνητικές εφαρμογές που αφορούν το ανθρώπινο γονιδίωμα, ειδικότερα στους τομείς τις βιολογίας, της γενετικής και της ιατρικής, δεν μπορούν να υπερισχύουν έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των θεμελιωδών ελευθεριών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ατόμων ή ομάδων» (άρθρο 10).

Αποτυπώνεται ξεκάθαρα στα κείμενα αυτά η ανησυχία γύρω από τις επεμβάσεις της επιστήμης πάνω στον άνθρωπο και στο μέλλον του. Πρόκειται για διακηρύξεις που ασχολήθηκαν ακριβώς με το ζήτημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, δηλαδή τα όρια και την ασφάλεια της επιστήμης έναντι όχι μόνο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αλλά και του μέλλοντος της ανθρωπότητας. Δεν χρειάζονται αυτές οι διακηρύξεις περαιτέρω επεξήγηση, νομίζω. Δίνουν όμως την απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε παραπάνω, αν θα μπορούσαμε δηλαδή να περιμένουμε να γίνουν κι άλλες μελέτες πριν διατεθεί ευρέως το όποιο πειραματικό εμβόλιο. Η απάντηση από νομικής άποψης είναι ότι, θα έπρεπε και οφείλουμε να περιμένουμε πολύ περισσότερα αποτελέσματα δοκιμών πριν εφαρμόσουμε σε ευρύ πληθυσμό σκευάσματα που τα μακροχρόνια αποτελέσματά τους πάνω στο ανθρώπινο γονιδίωμα είναι άγνωστα.

 

ii) Η ιατρική πλευρά

Όπως είδαμε παραπάνω, τα κριτήρια με βάση τα οποία επιστήμονες και πολίτες ορίζουν το τι είναι και τι κάνει ένα εμβόλιο είναι συγκεκριμένα. Όμως, στην παρούσα φάση που βρίσκονται οι δοκιμές, αυτά τα κριτήρια δεν εκπληρούνται. Εφόσον σήμερα αυτά τα σκευάσματα που ήδη προωθούνται προστατεύουν κυρίως κάποιον που θα κολλήσει τον ιό από το να εκδηλώσει συμπτώματα ή να νοσήσει σοβαρά, τότε, με βάση τη χρήση τους, εμπίπτουν κυρίως στην κατηγορία του “φαρμάκου” - τουλάχιστον μέχρι να αποδειχτούν και οι εμβολιαστικές τους λειτουργίες, δηλαδή η αποτροπή μετάδοσης της νόσου. Λειτουργούν περισσότερο ως φάρμακα, μόνο που δίνονται προληπτικά σε υγιείς, χωρίς να έχουν αρρωστήσει! Η προώθησή τους έτσι καθίσταται παραπλανητική· η “εμβολιαστική τους συνθήκη” απομένει να αποδειχτεί μελλοντικά, ύστερα από την χρήση που θα γίνει στον ευρύ πληθυσμό. Πόσο μάλλον που αντίστοιχη μέριμνα (αντίστοιχης έντασης, χρηματοδότησης και δημοσιότητας) δεν έχει εκδηλωθεί για την προμήθεια φαρμάκων που θα βοηθούσαν ανθρώπους που ήδη έχουν νοσήσει. Γίνεται λόγος, για παράδειγμα, για τη θεραπεία μονοκλωνικών αντισωμάτων, μια θεραπεία για την οποία επίσης πήρε έκτακτη άδεια από τον FDA πριν λίγες μέρες η εταιρεία Eli Lilly. Πρόκειται για φάρμακο που δίνεται στους ασθενείς από τη νόσο Covid 19 στην αρχή (πριν σοβαρέψουν τα συμπτώματα), δίνεται στο σπίτι, από τον οικογενειακό ιατρό, ή στο ιατρείο εφάπαξ και αποσυμφορίζει τα νοσοκομεία και τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Προφανώς είναι και αυτό ένα σκεύασμα που αδειοδοτήθηκε εκτάκτως, άρα δεν έχει εγκριθεί οριστικά και η χρήση του παραμένει ερευνητική. Φυσικά και εδώ απαιτείται η συναίνεση του ασθενούς. Κυρίως, όμως, πρόκειται για θεραπεία σε ανθρώπους που έχουν ήδη νοσήσει (δεν είναι απλώς φορείς, ούτε φυσικά υγιείς), χώρια του ότι είναι πιο φθηνή συνολικά για τα κράτη! Η εν λόγω θεραπεία δεν είναι η μόνη, υπάρχουν και άλλες, που μάλιστα απευθύνονται σε νοσούντες με πιο σοβαρά συμπτώματα, και σταδιακά θα μαθαίνουμε γι’ αυτές περισσότερα.

 

Είναι προφανές πως δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την κατεπείγουσα διάθεσή του στον πληθυσμό, έστω και εθελοντικά. Εντούτοις, αυτό ξεκίνησε να συμβαίνει και να προβάλλεται ως μοναδική λύση μέσα σε ένα πλαίσιο εκφοβισμού και πρωτόγνωρου εκβιασμού. Όπως σωστά επισημαίνει από την αρχή αυτής της πανδημίας ο καθηγητής επιδημιολογίας του πανεπιστημίου Stanford και ένας από τους καλύτερους στον τομέα του παγκοσμίως, Ιωάννης Ιωαννίδης, «τα κανάλια δείχνουν συνέχεια θανάτους δημιουργώντας ψευδή πραγματικότητα, ένα reality show τρόμου, που δεν βοηθάει τους πολίτες να συμμορφωθούν και επιτείνει το άγχος – κι αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε, θέλουμε οι πολίτες να είναι ψύχραιμοι. Φανταστείτε να το κάναμε αυτό για όλους τους θανάτους…» (στο 29:10’’). Πράγματι, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα ΜΜΕ επιδίδονται σε ένα ντελίριο κινδυνολογίας και λήψης ακραίων μέτρων εκμεταλλευόμενοι τον βαθύτερο φόβο του ανθρώπου: τον φόβο του θανάτου. Κανονικά, θα έπρεπε να ενεργοποιηθεί εναντίον τους το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα (για όσους δεν έχουν ασυλία δηλαδή), που ορίζει ότι «Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις με αποτέλεσμα να προκαλέσει φόβο σε αόριστο αριθμό ανθρώπων ή σε ορισμένο κύκλο ή κατηγορία προσώπων, που αναγκάζονται έτσι να προβούν σε μη προγραμματισμένες πράξεις ή σε ματαίωσή τους, με κίνδυνο να προκληθεί ζημία στην οικονομία, στον τουρισμό ή στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή να διαταραχθούν οι διεθνείς της σχέσεις, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή». Εντούτοις, η κυβέρνηση προσπαθεί με επικοινωνιακά “σόου” να πείσει πως ενεργεί με βάση την επιστημονική άποψη για το θέμα. Είναι όμως έτσι; Ενεργεί η κυβέρνηση με βάση την επιστημονική άποψη;

 

Η ενότητα που ακολουθεί αποτελεί παρένθεση στην νομική εξέταση του θέματος του εμβολιασμού, χάριν της παρουσίασης των απόψεων επιστημόνων τις ιατρικής για τα μέτρα καταπολέμησης του κορωνοϊού.