ΜΕΡΟΣ Β΄ -ΠΡΟΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ- Καταπληκτικὴ πλήθυνσις τῆς γνώσεως – (Μέρος 4ο)

 

Καταπληκτικὴ πλήθυνσις τῆς γνώσεως

Ἡ τρομακτικὴ πλῆθυνσις τῆς γνώσεως, αἱ καταπληκτικαὶ ἐφευρέσεις καὶ ἀνακαλύψεις, δὲν εἶναι εἷς την οὐσίαν ἁπλῶς ἐξέλιξις καὶ πρόοδος, εἶναι σημεῖον τῶν καιρῶν προφητευόμενον πεντακόσια ἔτη καὶ πλέον πρὸ Χριστοῦ υπό του προφήτου Δανιηλ, εἶναι σημεῖον τῆς συντελείας, ως ο ἴδιος προφήτης λέγει: «Καὶ σύ, Δανιηλ, ἔμφραξον τους λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, έως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθή η γνῶσις» (ιβ΄4). Το δε Εβραϊκόν κείµενον λέγει: «Τότε πολλοὶ θέλουσι περιτρέχει καὶ η γνῶσις θέλει πληθυνθή». Τὸ πρῶτον εἶναι πλέον αυτοερμήνευτον. Με την μεγάλην ἐπιστημονικὴν πρόοδον της ἀνθρωπότητος, τὰς θαυμαστὰς ἐφευρέσεις, ὄντως ἐπληθύνθη σφόδρα η γνῶσις.

Αλλά καὶ τὸ δεύτερον, τὸ «περιτρέχειν», ενα χαρακτηριστικόν. Σήμερον µε τὰ τόσον εὔκολα ταξείδια, μὲ τα ταχύτατα µέσα ἐπικοινωνίας, αὐτοκίνητα, ἄεροπλάνα, πυραύλους καὶ δορυφόρους, μὲ τὴν ἀδιάκοπον καὶ συνεχή ταχυτάτην μετακίνησιν ἀτόμων καὶ ὁμάδων ἀπὸ τὸ έν μέρος τοῦ κόσμου εἰς τὸ ἄλλο, τἂς ἐκδρομᾶς καὶ τὸν τουρισµόν, οἱ ἄνθρωποι «περιτρέχουν».

Επομένως φαινόμενα καὶ σημεῖα καιρῶν λίαν ἀνησυχητικἁ δέον νὰ θεωροῦνται ὅλαι αἱ τεράστιαι, τρομακτικαὶ καὶ μυστηριώδεις ἐπιστημονικαὶ ἀνακαλύψεις καὶ ἐφευρέσεις εἰς ἀπίστευτον βαθµόν, ὡς καὶ αἱ μελλοντικαὶ πλέον ἀπίθανοι τοιαῦται, καὶ γενικώτερον η πλήθυνσις τῆς γνώσεως καὶ ἄνθρωπίνης σοφίας, γνώσεως καὶ σοφίας ἄνευ Θεοῦ. Συγχρόνως η ἀπογοητευτικὴ ἠθικὴ κατάπτωσις καὶ ἀποκτῆνωσις ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος, η ὁποία ἔρπει εἰς τα βρωμερά πάθη καὶ κατώτερα ἔνστικτα, ἡ σύγχυσις καὶ ἀναρχία τῶν πάντων καὶ εἰς πάντα, η θεοποίησις τῆς ἐπιστῆμης, ὡς καὶ ἀχρείων ὑποκειμένων, ἀνηθίκων ἀνθρώπων καὶ ἀθέων συγγραφέων, ὁ φανερὸς πόλεμος ἐναντίον τοῦ Κυρίου, η οργανωμένη ἀθεία, ὡς καὶ η οὐρανομήκης ἀντίθεσις ἐπιστημονικῆς προόδου τοῦ σοφοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀπὸ τὸ ἓν µέρος κατώρθωσε νὰ περιπολεύῃ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ ἐπισκέπτεται πλανήτας καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο µέρος ἐμφανίζεται ἀποκτηνωμένος ἀπὸ τὰ κατώτερα, ἰδίως σοδομιτικά, πάθη, ἔρπων ὡς βρωμερὸς σκώληξ ἐπὶ τῆς γῆς, ἐλεεινὸν θέαµα κατεξευτελίσεως τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος. Όλα αὐτὰ ἆποτελοῦν τὴν ἀξιοθρήνητον καὶ θλιβερὰν εἰκόνα τοῦ σημερινοῦ σοφοῦ μέν, ἀλλ’ ἐν ἠθικῇ καὶ θρησκευτικῇ παρακμῇ καὶ ἄνευ Θεοῦ ἀνθρώπου. Συγχρόνως ἀποτελοῦν ἴσχυρὸν ἀποδεικτικόν, ὅτι εὑρισκόμεθα πρὸ ἱστορικῶν καιρῶν καὶ στιγμῶν, ἵσως πρὸ τοῦ τέλους τοῦ κόσμου.

Ἐντεῦθεν η αὔξησις καὶ πλήθυνσις τῆς γνώσεως δὲν εἶναι σημεῖον προόδου, ἀλλὰ λόγῳ κακῆς χρήσεως εἶναι σημεῖον παρακμῆς τοῦ κόσμου, μὲ φυσικὸν ἀποτέλεσμα τὸ φρικτὸν τέλος του, ποὺ θὰ γίνη μὲ ἐπισφράγισμα τὴν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου. Ὁ κόσμος σήμερον ἐπιστημονικῶς πετᾷ εἰς τὰ ὕψη, ἀλλ ἐπειδη ἠθικῶς ἔρπει εἰς τὰ βρωμερώτερα πάθη, ὁδηγεἴται εἰς τὴν καταστροφὴν καὶ τὸν ἀφανισμόν. Κατά την χαρακτηριστικῆν λαϊκὴν παροιµίαν, «ὅταν τὸ μυρµήγκι βγάζῃ φτερά, χάνεται...».