«τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις» [ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ]

 

«τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις». (Αποκ. 21,8)

Είναι οι άπιστοι. Όπως βλέπουμε εδώ το θέμα της πίστεως ή απιστίας έχει δύο όψεις.

Η μια όψεις είναι οι αναξιόπιστοι στη θεία κλήση. Εκείνοι που εκλήθησαν από τον Χριστό κατά το «ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε» που λέει Εφεσίους 4,1 ο Απόστολος Παύλος, και να εκπίπτουν, να εκπίπτουν αγαπητοί μου αυτής της κλήσεως. Από τί; Από διαφόρους λόγους, και τελικά να φέρονται αναξιόπιστοι αυτής της κλήσεως. Το βάπτισμά μας όπως ξέρετε, είναι μία θεία κλήσις. Και όταν δέν ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του αγίου Βαπτίσματος, είναι μία αναξιοπιστία. Λέμε, δεν δίνω πίστη σ' αυτόν τον άνθρωπο. Δηλαδη είναι αναξιόπιστος. Από εμπορικής πλευράς το λέμε πολλές φορές. Βλέπετε ότι αυτή η αναξιοπιστία είναι ένα σημαντικό πράγμα.

Ακόμη αναξιοπιστία είναι όταν αναλάβουμε ευθύνες θείας οικονομίας. Δηλαδη όπως είναι η ιεροσύνη. Ή άλλα διακονήματα μέσα εις την Εκκλησία. Τι λέει εκεί ο Απόστολος Παύλος. Είμαστε διάκονοι, λέει, μυστηρίων Θεού. Είμαστε διαχειριστές, οικονόμοι, διαχειριστές μυστηρίων Θεού. Εάν λοιπόν κάποιος ανέλαβε να είναι ιερεύς, ομιλητής του λόγου του Θεού, λειτουργός του Θεού, κατηχητής, λαϊκός ακόμη, οποιοδήποτε διακόνημα.. και δέν φανεί, δέν φανεί σωστός απέναντι στη διακονία του, αυτός είναι άπιστος, δηλαδή αναξιόπιστος.

Ακούστε πώς το λέει αυτό σε μία παραβολή του ο Κύριος. 

«τίς ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸς οἰκονόμος καὶ φρόνιμος, ὃν καταστήσει ὁ κύριος ἐπὶ τῆς θεραπείας αὐτοῦ;»(Λουκ. 12,42)

Ποιος άραγε θα είναι εκείνος ο πιστός και φρόνιμος οικονόμος, δηλαδή ο αξιόπιστος τον οποίον θα καταστήσει ο κύριός του, επάνω στα υπάρχοντά του, επάνω στο "έχει" του, στο "είναι" του, που είναι η Εκκλησία; Που είναι η Εκκλησία, αυτή είναι η θεραπεία. Που είναι η Εκκλησία, και του κάνει του άλλου να είναι ο υπεύθυνος σ' ένα τομέα μέσα στην Εκκλησία. Εάν δέν φανεί αξιόπιστος;

Τι λόγο θα δώσουμε αγαπητοί μου εμείς οι ιερείς έναντι του Θεού; Κατά πόσο ποιμάναμε θεοφιλώς ή όχι το ποίμνιό του. Εάν φανήκαμε αξιόπιστοι, εάν φανήκαμε φρόνιμοι οικονόμοι του, διαχειριστές του ή όχι.

Πολλές φορές το σκέφτομαι αυτό και λέγω, να μας ελεήσει ο Θεός. Να μας ελεήσει. Παραλείψεις; Παραβάσεις; Πλήθος! Πλήθος! Ο Κύριος να μας βοηθήσει, να μας ελεήσει, τουλάχιστον να καταλαβαίνουμε έστω, στοιχειωδώς, να μπορούμε να δείξουμε αξιοπιστία. Να σταθούμε πιστοί οικονόμοι όσο μας είναι τούτο δυνατόν. Και να εύχεστε κι εσείς για μας παρακαλώ. Να εύχεστε, γιατί το λέει κάπου ο Απόστολος Παύλος, τί άλλο, λέει, θα θέλατε να είμαστε; Παρά να είμαστε πιστοί οικονόμοι μυστηρίων Θεού. Διότι το ζητάει από τον λαό, να βρεθούν -οι Απόστολοι έ- να βρεθούν πιστοί οικονόμοι μυστηρίων Θεού. 

Είναι όμως και η άλλη όψη στο θέμα άπιστος. Είναι οι κοινοί άπιστοι. Είναι εκείνοι οι οποίοι απιστούν στο Θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Γιατί αν το θέλετε, βλέπετε μένω συνεχώς τον Ιησού Χριστό, διότι τον Θεό πολλοί δέν τον αρνούνται. Άλλο ότι κατασκευάζουν ένα Θεό στα μέτρα τους. Όπως τον κρίνουν. Έναν Θεό μάλιστα, έναντι του οποίου, σαν να μήν αισθανόμαστε καμία ευθύνη, δέν μας βλέπει, ζούν σ' έναν δεϊσμό, δηλαδή έναν δεϊστικό Θεό. Δέν εξηγώ πιο πολύ. Ένας Θεός ο οποίος δεν έχει σχέση με τη δημιουργία του, ούτε με τους ανθρώπους. Δέν ασχολείται. Κάθεται σε μία μακαριότητά του ο Θεός και δεν έχει καμία σχέση με τη δημιουργία του. Οι άνθρωποι μπορούν να τον σκέφτονται και τίποτε άλλο. Ουδεμία ευθύνη έναντι ενός τέτοιου δεϊστικού Θεού. Καμία ευθύνη.

Λοιπόν έναντι του Θεού υπάρχει μία στάσις και μία πίστις. Δέν είναι αυτό. Δέν είναι αυτό. Το κριτήριο της πίστεως είναι το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το ακούσατε; Αυτό είναι το κριτήριο της αληθούς πίστεως. Αυτοί λοιπόν απιστούν. Και το φάσμα αυτής της απιστίας ξεκινάει, -φάσμα ευρύ φάσμα- ξεκινάει από την αθέτηση κάποιων σημείων από τα λόγια του Ιησού Χριστού έως την πλήρη αθεΐα.

Όταν σου πεί κάποιος: Αυτό στην Αγία Γραφή δέν το δέχομαι. Αυτό είναι υπερβολικό. Αυτό δέν είναι γραμμένο για μένα, είναι για τους μοναχούς επί παραδείγματι, είναι για τους κληρικούς. Δέν είναι για μένα. Όταν έχει αυτές τις αντιρρήσεις σημαίνει ότι αυτός δεν πιστεύει. Ε, απ' σημείο της αμφισβητήσεως κάποιων σημείων του λόγου του Θεού, μέχρι την πλήρη αθεΐα, σ' όλο αυτό το φάσμα, σ' όποιο σημείο κι αν βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος είναι άπιστος. Και θα κριθεί συνεπώς.

Απόσπασμα από την 89η ομιλία στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης

« Ιερά Αποκάλυψις ».

Όλες οι ομιλίες του βιβλίου « Αποκάλυψις » εδώ 

Ασπάλαθος 

.