Κροκέτες γρύλων.

 

By Sylvia Shawcross,

For Off-guardian

Καθώς τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ολοένα και αυξάνονται σε έναν κόσμο που βρίσκεται στο χείλος μιας κολοσσιαίας αλλαγής, η ελπίδα μας βρίσκεται στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Φοβάμαι ότι έτσι θα πρέπει να γίνει, διότι προφανώς η Φυσική Νοημοσύνη μας έχει απογοητεύσει οικτρά.

Δηλαδή κοιτάξτε το καταραμένο μπλέξιμο στο οποίο έχουμε περιέλθει όλοι μας, και όλα αυτά επειδή δεν είχαμε την "Alexa" δίπλα μας τόσους αιώνες, για να μας βοηθήσει να οδηγηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Μόνο οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί και οι εργολάβοι του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος φαίνεται να ευημερούν, ενώ οι απλοί άνθρωποι πορεύονται βάσει ενός εκ των τριών τρόπων: σε πλήρη αυταπάτη, και/ή σε μια ανανεωμένη καθημερινή κατάσταση οργής, και/ή σε τρομερή δυστυχία. Κατά κύριο λόγο αγωνιζόμαστε να πληρώσουμε όλους τους λογαριασμούς και κυρίως τους φόρους μας, ώστε οι Θεοί του Όρους Ντάβος να μπορούν να παίζουν τα παιχνίδια τους χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για όλα αυτά τα πεζά πράγματα που κατόρθωσαν να μας φορτώσουν για να ασχολούμαστε.

Κυρίως όμως υποσυνείδητα ή όχι, όσοι από εμάς τους κοινούς θνητούς δεν έχουμε οδηγηθεί ακόμα σε δύσκολες βιοτικές συνθήκες, γινόμαστε εξαιρετικά νευρωτικοί. Απλά δεν το αποκαλούμε νεύρωση. Το αποκαλούμε κάθε λογής πράγματα όπως πάθος, εξειδίκευση ή/και ενασχόληση με βαθιά σημαντικά θέματα. Αυτό μας οδηγεί στο να δεχόμαστε οτιδήποτε διαβάζουμε στο διαδίκτυο και να ξεσηκωνόμαστε στο πεδίο των σχολίων προκειμένου να καπελώσουμε το όλο θέμα όπως γράφτηκε. Μπορούμε στη συνέχεια να εκθέσουμε το όποιο ιδιαίτερο πάθος μας, ώστε να αποδείξουμε σε όλους και σε όλες πόσο ειδικοί είμαστε.

Αυτό γίνεται για να διδάξουμε σε οποιονδήποτε και σε όλους, πόσο πολύ σημαντικό και πιεστικό είναι το συγκεκριμένο θέμα μας, αν όχι το πόσο πολύ σημαντικοί είμαστε εμείς.

(Κάτι τέτοιο συνέβη και με το τελευταίο μου άρθρο άποψης, και αδυνατώ ακόμα και σήμερα να καταλάβω πώς σχετίζεται η 11η Σεπτεμβρίου με το φόρεμα για το οποίο έγραφα ή γιατί είμαι κάπως δειλή που δεν παίρνω θέση για κάτι για το οποίο δεν είχα καν γράψει ή χρησιμοποιώ λάθος διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.... αλλά παρεκκλίνω....)

Μερικοί συγγραφείς, όπως εγώ τώρα, δεν μπορούμε πλέον να ανησυχούμε και πολύ για το τι λέμε, γιατί κανείς δεν θέλει πραγματικά να τα ακούσει «όπως έχουν», αλλά όπως «θα έπρεπε να είναι» κατ' αυτούς. Αυτό θα έλεγε κανείς, θα έκανε το έργο της συγγραφής πολύ πιο εύκολο. Υποθέτω ότι κατά κάποιο περίεργο τρόπο το κάνει. Θέλω να πω, αν οι άνθρωποι πρόκειται να διαβάσουν αυτό που θέλουν και όχι αυτό που υπάρχει, εμείς οι συγγραφείς απλώς είμαστε κάποιοι που εκσφενδονίζουμε τα γράμματα του αλφαβήτου σαν μαστίγια, σε ένα κοινό που έχει σκοπό να προσβληθεί ή/και να αυτοεξευτελιστεί πομπωδώς.

Οπότε, πραγματικά δεν έχει σημασία τι γράφουμε αν το καλοσκεφτείτε. Αλλά δεν έχουν σημασία όλα αυτά... Δεν είμαι καθόλου πικρόχολη για όλα τα παραπάνω και έχω ξεχάσει τελείως το τελευταίο άρθρο.

Τώρα έχω εμμονή με το γεγονός ότι οι Θεοί θέλουν να τρώμε έντομα.

Δεδομένων των τρομερών προειδοποιήσεων εδώ και δεκαετίες για τη μείωση του πληθυσμού των εντόμων, πραγματικά δεν βγάζει κανένα νόημα να μας υπαγορεύουν εν συνεχεία ότι πρέπει να τα τρώμε - αλλά από την άλλη πλευρά δεν βγάζουν πολλά νόημα πια, οπότε ποιοι είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε το γιατί; 

Οι Θεοί έχουν αποφασίσει ότι τα έντομα θα βρίσκονται στις κοιλιές μας και όχι στα παρμπρίζ μας και πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό.

Δεδομένου ότι ο Καναδάς κατασκευάζει το μεγαλύτερο κλειστό εργοστάσιο γρύλων στον κόσμο κάπου στο Οντάριο, το οποίο θα παράγει τέσσερα δισεκατομμύρια γρύλους ετησίως, πήγα στο Amazon και έψαξα για την πρωτεΐνη των γρύλων.

Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μπορώ να καταλήξω είναι ότι θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα. Θέλω να πω, είναι πιθανόν - αν και στοιχειωδώς είμαι σίγουρη - να τα έχουν υπολογίσει κατά κάποιο τρόπο όλα αυτά λάθος; Αν οι γρύλοι πρόκειται να αντικαταστήσουν τις φουσκωμένες αγελάδες, τότε θα χρειαστούν πάρα πολλοί γρύλοι για να φτιάξουν μια μπριζόλα. Γι' αυτό άλλωστε μπορεί ένα κιλό σκόνη γρύλου να κοστίζει 46,25 δολάρια και αν είναι βιολογική 59,99 δολάρια. Καναδικά.

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο θα κοστίζει η διατροφή των γρύλων με βιολογική τροφή, αλλά προφανώς είναι πολύ ακριβή. Και όλα αυτά επειδή οι γρύλοι  προφανώς, σύμφωνα με τον επαγωγικό συλλογισμό, δεν έχουν φουσκώματα. Μπορεί αν τάιζαν τους γρύλους στις αγελάδες. Αλλά παρεκκλίνω και πάλι...

Με αυτές τις τιμές σκέφτομαι ότι θα υπάρξει ένας πολύ υπαρκτός κίνδυνος οι άνθρωποι να αρχίσουν να μαζεύουν τους δικούς τους γρύλους. Οι άνθρωποι αναπόφευκτα θα αρχίσουν να ψάχνουν στα αγριόχορτα μιμούμενοι το τραγούδι ζευγαρώματος των γρύλων και να αναβοσβήνουν σαν πυγολαμπίδες τη νύχτα. Τρέμω στη σκέψη για το ποια θα είναι η μεγάλη οριστική τιμωρία των κουνουπιών όταν αρχίσουμε να τα τσιμπάμε κι εμείς. Αλλά μήπως παρεκκλίνω πάλι; Ναι... Πιθανόν.

Το όλο θέμα είναι ότι και οι γρύλοι έχουν δικαιώματα.

Σε κάμποσο καιρό από τώρα, θα γράφουν για τη βαρβαρότητα του ολοκαυτώματος των αλογόμυγων ή της γενοκτονίας των ακρίδων. Θα ντρεπόμαστε και θα σπαράζουν οι καρδιές μας και θα αρχίσουμε να στήνουμε αγάλματα γιγάντιων μελισσών, σκαθαριών και λιβελούλων στις κεντρικές πλατείες των έξυπνων πόλεών μας για να τιμήσουμε τις θυσίες τους για την ανθρωπότητα. Μικρά παιδιά θα κρέμονται σαν μαϊμούδες στις γιγάντιες χάλκινες κεραίες από αλογάκια της Παναγίας. Θα βγάζουν φωτογραφίες. Θα κτιστούν μουσεία.

Θλιμμένοι άνθρωποι θα κουνάνε το κεφάλι τους για τις φρικαλεότητες και ηλικιωμένοι θα μιλούν για το πώς βασάνιζαν σκουλήκια στην άκρη μιας πετονιάς, επειδή τόσα ήξεραν. Θα είναι ένα ντροπιαστικό κεφάλαιο στην ιστορία μας.

Όσο για τους γρύλους, ας το παραδεχτούμε: τραγουδούν. Μια συγκέντρωση γρύλων ονομάζεται ορχήστρα για κάποιο λόγο - παίζουν μουσική στα χωράφια κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Οι γρύλοι τραγουδούν για το δείπνο τους και τραγουδούν για τους συντρόφους τους. Χοροπηδούν σαν κοτόπουλα των λιβαδιών χορεύοντας και τρίβοντας τα πίσω πόδια τους σε μια φρενίτιδα ερωτοτροπίας.

Οι γρύλοι προφανώς έχουν συναισθήματα. Ίσως μόνο έναν υποτυπώδη εγκέφαλο φυσικά, αλλά έχουν συναισθήματα. Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία. Γιατί τους βάζουμε σε τεράστιες αποθήκες και τους μεγαλώνουμε σε μικρά κλουβιά χωρίς γρασίδι, αέρα και ηλιακό φως μόνο και μόνο για να τους αλέσουμε και να τους βάλουμε σε πλαστικές σακούλες;

Πώς μπορούμε να φιμώσουμε τη μουσική της πράσινης χλόης; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σκληροί; Σώστε τους  γρύλους πριν να είναι πολύ αργά.

Αυτά ήθελα να πω. Δηλαδή αυτά, συν το γεγονός ότι αναρωτιέμαι πόσο δυνατά μπορούν να ακουστούν έξι δισεκατομμύρια γρύλοι και αν διαθέτουν Υγειονομική Ασφάλεια σε αυτό το θέμα ή όχι.

Τέλος πάντων.... 

Τώρα θα αράξω και θα δω πώς θα καταφέρουν οι σχολιαστές να διαστρεβλώσουν αυτό το θέμα. Γι' αυτό ζω τώρα. Ειδικά οι εντομολόγοι πιθανώς. Δεδομένου ότι δεν είμαι ειδήμων. Σε τίποτα πραγματικά, πράγμα που όταν το σκέφτομαι, είναι ίσως το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που πράττω στη ζωή μου.

Η Sylvia Shawcross είναι μια χιουμορίστρια σε έναν κόσμο χωρίς χιούμορ και δεν μπορεί πλέον να προσεγγιστεί μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, γιατί εσείς τα κάνατε θάλασσα.

Το άρθρο σε PDF